Φοράγανε και τα καλά τους,όχι της εκκλησίας,καλύτερα και κορδωνόταν μπροστά στο φακό,ο οποίος μαζί με το κουτί πρέπει να έμοιαζε με πλανήτης.Ο φωτογράφος δε σε υποχρέωνε να χαμογελάς,μόνο ρωτούσε αν είσαι έτοιμος,τόσοι ,εξάλλου,χαμένοι τότε μέσα στις οικογένειες, σε ποιον να πεις γέλα,ίσως σου ρίξει και καμία γροθιά στη μύτη.Ένα-δύο κλακ το πολύ.Το χαρτί είχε γύρω γύρω διακοσμητικα δοντάκια σα γραμματόσημο και ήταν βαρύ και ματ.Καμιά φορά σαγρέ,ανάλογα τα χρήματα.Από την πίσω μεριά τρείς διακεκομμένες γραμμές για να την κάνεις καρτ ποστάλ και να τη στείλεις στον αδερφό σου με τα καλλιγραφικά της πένας να λένε:"Αγαητέ μου Μηνά,ελπίζω να είσαι καλά στην Αμερική.Η οικογένειά μου κι εγώ σε φιλούμε." Καλοκαίρι, χίλια εννιακόσια πενήντα τρία,δηλαδή , όχι και τόσο παλιά όσο τώρα.
"Πως τα πέρασες στις διακοπές Αριστείδη;"
"Τρία γίγα... χωρίς ποίηση".
No comments:
Post a Comment