Κάθεσαι και καπνίζεις ένα βράδυ και αφηρημένα καις κάτι τριχούλες που προεξέχουν από τις τρυπούλες του χαρτονιού, που είχε εκείνα τα φαντεζί κουμπιά σε βιομηχανικό στυλ πριν τα ξηλώσεις. Κάψε από δω, κάψε από κει, να τα μας, χάλασες ένα μπικ θαλασσί σχεδόν ολόκληρο, κονόμησες και μια φουσκάλα στο δάχτυλο που έκανε δυο βδομάδες να σκάσει, αλλά έκανες το μοδέρνο να μοιάζει παλιακό, κάτι είναι και αυτό. Μετά, το κάψιμο έγινε μάθημα, αλλά επιμένεις και τότε ευτυχώς που έχεις κολλητήρι των 5 ευρώ, που ήδη το έχεις εκπαιδεύσει σε πλαστικά και ξύλα, ώστε να μην έχει ελπίδες να κάνει τη δουλειά που λένε πως κάνει φυσιολογικά και όπως και να 'χει, δεν το λυπάσαι περισσότερο από το φουσκαλιασμένο αντίχειρά σου. Έτσι, να σου κι άλλο ένα μοδέρνο-παλιακό σε στυλ "σκάβω με το μαρκαδόρο" που ξεγελάει. Με όλα αυτά που ανακάλυψες είσαι πολύ ενθουσιασμένος και σκέφτεσαι τεράστια έργα φτιαγμένα με φωτιά, όμως τέτοια σκέφτεσαι κάθε μέρα χιλιάδες πλέον και στριμώχνονται στον ανύποπτο χρόνο, που δίνει τυχαία την ευκαιρία σε κάποιο απ' αυτά να ζήσει.
