Tαράτσες

Αυτό το εργάκι το είχα φτιάξει πριν από 4 περίπου χρόνια από μια φωτογραφία που είχα βρει σε ένα περιοδικό και μου άρεσαν τα χρώματα.Όπως φτιάχτηκε στήνεται κιόλας,δηλαδή κάθετα,ενώ στην ουσία η κανονική φωτογραφία είναι οριζόντια και δείχνει τη θέα από τις ταράτσες κάποιας αραβικής, αν θυμάμαι καλά, πόλης.Αν γείρει κανείς το κεφάλι το διαπιστώνει, αν και έχει πέσει λίγη αφαίρεση.Η σύνθεση, νομίζω, είναι καλύτερη ως έχει.

Λάδι σε μουσαμά. 60 x 80 cm.

Η φάτσα που προέκυψε...

από την επιχείρηση: Ζωγραφίζω το μόνο 24ωρως διαθέσιμο μοντέλο,δηλαδή τον εαυτό, σε χαρτί που ίσως ήταν ληγμένο.

  Σημείωση: Δεν έβγαζα γλώσσα κατά τη διάρκεια της πόζας,αλλά καμιά φορά τα υλικά παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους,όποια και να 'ναι αυτά (τα χέρια ή τα πράγματα;).Το συγκεκριμένο μου φαίνεται αρκετά διασκεδαστικό πορτρετάκι,αν και όχι τόσο διασκεδαστικό όσο εκείνο που έδωσα στην Αλεξάνδρα,επειδή μόλις το είδε έπεσε κάτω από τα γέλια και έμεινε εκεί μέχρι να καπνίσω το τσιγάρο μου.Είναι ανεξήγητο για ποιο λόγο εκτιμά κανείς τόσο αυτές τις αντιδράσεις.Φαντάζομαι φταίει ότι δε γελάμε και τόσο δυνατά με τον καιρό.

Παραλίγο να ξεχάσω αυτό:

Χρωστούμενο

Αυτο το ποζτ ηταν να εμφανιστει νωριτερα,ομως ολως περιεργως το μπλογκερ μπλοκαρε, οποτε παρτε το τωρα.Σημειωση:ο "πανζουρλισμος",δεν αναφερεται στους σκοτωμους στο κεντρο της πολης τις αξεχαστες αυτες τελευταιες μερες,γιατι θα ηταν γελοιο απο ολα αυτα εγω να ξεχωριζα αυτο που αναφερω παρακατω.Μη με περασετε δηλαδη και για τελειως γαϊδουρα,για λιγο ενταξει.

Hop-tical illusion

Mέσα στον πανζουρλισμό των τελευταίων ημερών, ο οποίος πραγματικά ξεκίνησε χωρίς καμία προειδοποίηση, στάθηκα ένα λεπτό και ξεχώρισα το εξής φαινόμενο:

Φτιάχναμε εδώ και κάμποσο καιρό σε πηλό, προσπαθήσαμε δηλαδή, τον Άγιο Γεώργιο του Ντονατέλλο.Θα τον έβαζα να τον δείτε,αλλά μετά θα ντραπώ να βάλω τη δικιά μου εκτέλεση που θα φαίνεται εκτέλεση στο ένα μέτρο,οπότε υπάρχει και το γοογλε.Είναι ένα απίθανο άγαλμα και .. ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΥΚΟΛΟ να το φτιάξεις,αλλά αφήνω τις δικαιολογίες και μπαίνω στο ψητό.

Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να βγάλουμε το καλούπι για να σωθεί η δουλειά και να υπάρχει ελεύθερο καβαλέτο να φτιάξουμε και κανένα ακόμη αριστούργημα.(τυφλα να 'χουν τα αριστουργηματα δηλαδη..)  :Ρ

Οκεη.Η διαδικασία είναι γεμάτη λεκάνες γύψου, πράσινα σαπούνια, χασαπομάχαιρα,καλέμια κλπ

Όταν καθαρίσαμε το μέσα απ' το καλούπι το αφήσαμε να στεγνώσει πάνω στον πάγκο μας και προσθέσαμε μια πρέζα δυόσμο.

Όχι.

Όπως το 'βλεπα εκεί ακουμπισμένο, λέω "δεν τραβάω και καμιά φωτογραφία,δεν ξέρεις, μπορεί μετά να γίνει στραβή κι έτσι και σπάσει θα ναι σα να μην έγινε ποτέ".Και βλέπω ότι η μηχανή αρνείται να καταλάβει ότι αυτή η επιφάνεια είναι μια λακούβα με μικρότερες λακούβες μέσα και μου δίνει αυτή την εικόνα:

και αυτη:

και αυτή:

κυρίως αυτή.

Δεν ξέρω,αυτη η τρισδιαστατη αντιστροφη αισθηση με καταενθουσίασε.Και με καταπροβλημάτισε, γιατί αναλογίστηκα πόση πλάνη εμπεριέχεται στη φωτογραφική εικόνα που σχεδόν αισθάνθηκα άσχημα για ό,τι έχω επιμελώς ανεβάσει εδω πέρα,αισθάνθηκα λίγο απατεωνίσκος.Από την άλλη,όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, να μην πω σε χειρότερο,αφού διαλέγουμε και φωτό της φάτσας μας να κοτσάρουμε στο κάθε προφίλ.

Και ησύχασα.

Kαι γέλαγα μόνη μου..

    Χτες βρέθηκα σε μια από αυτές τις απροσδόκητες στιγμές προσωπικής ευτυχίας,που δεν μπορείς να μοιραστείς με κανέναν αφενός και αφετέρου κινδυνεύεις να σε περάσουν για χαζεμένο.
    Είχα όλο το μεσημέρι προετοιμαστεί ψυχολογικά να πάω στην Αθηνάς και να αγοράσω ένα μηχανηματάκι σα μικρό μπλακεντεράκι που παίρνει ένα σωρό εξαρτηματάκια για να γυαλίζεις μικροεπιφάνειες,να σκαλίζεις ξύλα κλπ. Δηλαδή αυτό εδώ:

    Μόλις έφτασα εκεί μου λέει ο καλός ο κύριος ότι μόλις του τελείωσαν.Το ίδιο μου είπε και ο διπλανός  σα να είχανε συνεννοηθεί και ο πιο δίπλα ήταν με τα ρολά κάτω για αλλαγή.

Τελευταία,όποτε απφασίζω να πάω να ψωνίσω κάτι στραβώνει και νευριάζω,αλλά αυτή τη φορά μου βγήκε σε καλό.Μου τηλεφωνεί η Λήδα και μου λέει:

-Ευάκο,μην ξεχάσεις να πας την Πέμπτη από τα Λιντλ,φέρνουν ηλεκτροκόλληση.

    Πού έχει Λιντλ τώρα,τρέχα γύρευε,λέω.Να ναι καλά ο μπροστινός μου με το αμάξι που έστριβε τόσο αργά,γιατί δεν θα το ΄χα προσέξει.Κι εκεί που όλοι αγόραζαν βρακιά και σουτιέν για τη γυναίκα τους του τύπου:" Ναι,αγάπη μου, 85 Cή Β μου είπες ότι φοράς?"( το αγάπη μου το΄βαλα εγώ) να ΄μαι κι εγώ μια ώρα σε δίλλημα (κλασικά) μπροστά από την ηλεκτροκόλληση και τον τροχό να ζυγίζω τα χαρακτηριστικά."Μα που ειναι αυτό το ανταλλακτικό?αφού το γράφει απ' έξω" και " Εη!Αυτό δεν έχει ταινία γύρω γύρω"..

    Καταλήγω στην ηλεκτροκόλληση, σηκώνω το κουτί σαν αρσιβαρίστας, με τη φλέβα στο κούτελο να πετάει, και τραβάω για το ταμείο. Όμως,σκέφτομαι:" Ήρθα μέχρι τα Λίντλ και δε θα πάρω ούτε ένα πατατάκι να φάω?"Κάνω μια στάση,φορτώνω ένα κουτί Pringles με γεύση sour creme & onion που δεν είχα ξαναφάει κι έχουν γεύση ίδια με τα "τι και τι"τελικά,αλήθεια τα θυμάται κανείς αυτά? μετά τη λύση του διλλήματος αν θα πάρω αυτά ή τα καυτερά βέβαια, και συνεχίζω.

    Και τα πατατάκια τσουλάγανε και τα ΄φερνα από δω κι απο κει και ήταν ξαφνικά όλα τόσο αστεία, γιατί δεν πίστευα ότι θα μάθαινα ποτέ πόσο δύσκολο είναι να ισορροπήσεις τα πρίνγκλς πάνω σε μια καινούργια ηλεκτροκόλληση και ,εντάξει,πες ότι δεν είναι δύσκολο,σιγά μια κούτα είναι κι ένας σωλήνας, σίγουρα είναι άκυρος ο συνδυασμός και την ώρα που με κοίταξε η ταμίας έσκασα στα γέλια προς μεγάλη, απ ότι φάνηκε, έκπληξή της και αυτό με έκανε να μην μπορώ να κρατηθώ ακόμη και αν είχα μία ελπίδα  αυτή χάθηκε εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου.

    Ήμουν ευτυχισμένη και είχα την πρώτη μου ηλεκτροκόλληση και γι αυτό το λόγο το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν ηλίθιες ερωτήσεις του στυλ: "Ξέρετε,έχει εγγύηση?" για να μου απαντήσει:"Τρία χρόνια ορίστε" και έδειξε κάτι πελώρια κίτρινα γράμματα πάνω στο κουτί τα οποία δεν είχε πάρει το μάτι μου κι ας το κοιτούσα για μια αιωνιότητα δυο λεπτά νωρίτερα.

    Ευχαριστούμε και αντίο και πήγα να βγω από την έξοδο κινδύνου από βιασύνη,αλλα δεν έβγαινε από κει και σκέφτηκα " φαντάσου να υπήρχε και κίνδυνος" και χασκογέλασα,όχι δυνατά μην πέσει το κουτί και μου λιώσει τα δάχτυλα κι επειδή είχε και κάτι αστυνομικούς απ΄έξω με καπουτσίνο να τα λένε,μάλλον πολλούς 5-6 για Λίντλ,πήρα πίσω το αστείο μπας και δεν ήταν και τόσο αστείο εν τέλει και κοίταξα διακριτικά με το βιονικό αυτί να καταλάβω τι έτρεχε και κατάλαβα πως δεν έτρεχε απολύτως τίποτα και έκλεισα το πορτ μπαγκάζ.

   Στο σπίτι άνοιξα  με χριστιανική σχεδόν ευλάβεια την κούτα και να τι είδα:

    Και ξαφνικά τα ρουθούνια μου συνέλαβαν μια μυρωδιά αποσμητικού αυτοκινήτου και για λίγο μπερδεύτηκα πριν πλησιάσω  στα καλώδια και διαπιστώσω ότι ερχόταν από αυτά.Αυτά τα φελιζόλ έτριζαν σα να τα έσφαζες καθώς προσπαθούσα να απεγκλωβίσω το μέσα γι αυτό το 'κανα γρήγορα.Και ιδού!

   Τότε ήταν που διαπίστωσα ότι δεν έχω πολλά σιδεράκια να κολλήσω αφού χρειάζομαι κι εναν τροχό για να τα τα κόψω όπως θέλω,αλλά τροχό έχει και στη σχολή μωρέ,όπως και ηλεκτροκόλληση άλλωστε,πάντα όμως θα είναι της σχολής και δε θα μπορώ να γεμίσω το σπίτι μου καπνό,χημικά και  κομματάκια από σίδερο που θα περισσέψουν, εκτός αν έχω τα δικά μου.Κάπως έτσι ονειρεύομαι και χαίρομαι στη σκέψη να κανω βουτιά στα πριονίδια κι όλα αυτά (όχι στο μπετόν) περισσότερο από το μέσο όρο φαντάζομαι και είναι ανακουφιστικό και παρήγορο που μπορείς να χρησιμοποιείς τέτοια κόλπα για να φτιάχνεις πραγματάκια πέραν της οικοδομής.

    Είμαι πολύ ευχαριστημένη με αυτή την πλευρά του καταναλωτικού μου εαυτού ε,δεν υπάρχει και άλλη,και αφιερώνω το πόστ σ' αυτούς που μέσα σε κάθε εργαλείο βλέπουν την ομορφιά αυτού που λέμε δημιουργικότητα.  :)

Cheers!

Cactus Complex

Σημειώνω ότι πρώτα μπήκαν τα γκρίζα και μετα σχεδιάστηκε το υπόλοιπο κομφούζιο.
Μελάνι και ακουαρέλλα. 21 x 14 cm.

Στα γρήγορα

Βάζω αυτο το σχεδιάκι γιατί κατα κάποιο τρόπο αντιπροσωπεύει τη γρηγοράδα και τη φρεσκάδα των ημερών που βιώνω τελευταία.Είναι η πρώτη φορά που σπίτι μου θα είναι το κέντρο και υπάρχει ένα ανάμεικτο συναίσθημα ενθουσιασμού και φόβου.Στο μεταξύ μια μετακόμιση πάντα κουβαλάει πίσω της μια γενικότερη αλλαγη κυρίως επειδή αλλάζει την καθημερινή διαδρομή προς το σπίτι.Η Ακρόπολη πάντως φαίνεται φάτσα κάρτα 50 μέτρα από την είσοδο,οπότε τί μπορεί άλλο να θέλω?Καλή και η εξοχή,αλλά ωραίο και να μη χρειάζεται να προγραμματίσεις έναν καφέ 2 ώρες πριν τον πιεις.Το όνειρο πάντως ήταν γεμάτο φως..

Φιγούρες και τοίχοι - Figures and walls

  Παρατήρησα ότι υπάρχει σε αυτά τα σχέδια ένας προοδευτικός αποχρωματισμός,μια σταδιακή μείωση της έντασης των χρωμάτων, όταν τοποθετούνται με αυτή τη σειρά, καθώς και μια μετακίνηση της οπτικής του πλάνου από έξω προς τα μέσα.Στην πραγματικότητα, η χρονική σειρά της δημιουργίας τους διατηρείται,ενώ δεν υπήρχε εξ αρχής καμία πρόθεση για θεματολογική ή αλλη σύνδεση μεταξύ τους.Ακρυλικά σε μαύρο χαρτί.14,8cm x 21cm.