Ξαναείδα αυτή τη φωτογραφία χτες, μετά από 3 χρόνια και κάτι μέσα,στο βάθος συγχρονίστηκε.Είναι η εποχή των χιλιομέτρων και χρειάζομαι καινούργια παπούτσια, που θα προτιμούσα να τα σκίσω σε κανα βραχάκι.Αλλά όχι, εδώ είναι η άσφαλτος σαν πάτος από τηγάνι.
Η Αθήνα μοιάζει με γυναίκα σε κλιμακτήριο.Είναι σαν Αύγουστος από τώρα,μια ερωτηματική ερημιά στους δρόμους και παντού ενωμένα φρύδια και νεύρα,πολλά νεύρα αδερφάκι μου.Δε με βγάζω στην απέξω.Χτες πέτυχα κι έναν εντελώς σαλταρισμένο.Ήρθε τρέχοντας κατά πάνω μου κρατώντας ένα πάκο φυλλάδια και την ώρα που πήγα να το πάρω το τράβηξε και με αμείωτη ταχύτητα άρχισε να κακαρίζει βροντερά,σχεδόν με λυγμούς,σε άτακτους κύκλους.Στην αρχή με πιάσαν κι εμένα τα γέλια. Στην αρχή μόνο,σαν αναμνηστικό.
Και οι εξωτερικές σκέψεις που βάφονται στα λόγια των γνωστών κινούνται όλο προς τα κάτω, εξού και ο αυχένας βιδωμένος εκεί. Να πάμε κάπου,κάτι να κάνουμε,ναι αλλά τι και πως.Ουδέν μονιμότερο
του προσωρινού, ωστόσο, μετά πεθαίνεις σαν το θείο Γιάννη μες την πολλή προσωρινότητα και τα φυτά σου ξεραίνονται και οι γείτονες αναρωτιούνται,μέχρι εκεί. Μια εγκεφαλική εντολή λέει: Κάνε κάτι, αλλά τι δε σου λέει κι έτσι δεν κάνεις τίποτα γιατί δεν υπάρχει ικανοποίηση και το πράγμα χοντραίνει πριν το πάρεις πρέφα και καπνίζεις,πίνεις,τρως,δε γίνεται τίποτα. Φάτηνα τώρα που δε μπορείς να φύγεις κι έχεις στριμωχτεί σαν προβατάκι στην περίφραξη μπροστά στα κίτρινα δόντια του σκοτεινού που κουβαλάς κι εσύ από ένα κομματάκι, πότε πότε το βγάζεις για σεργιάνι, μα βόλτα στη βόλτα σε καβάλησε.
Πάντως, καλύτερα και χειρότερα, όποιος πλήρωσε και όποιος μπήκε τζάμπα, θα δούνε την ταινία ολόκληρη με κουβερτάκι στα πόδια για την υγρασία και μετά στο δρόμο που θα κατακάτσει το σενάριο στο κεφάλι κάπου στο πίσω μέρος και οι πετρούλες στο δρόμο θα ξεραθούν μπορεί και να κουβεντιάσουν μεταξύ τους για να διασαφηνίσουν τα ανεξήγητα σημεία με αιωνίως αμφισβητούμενη αποτελεσματικότητα.
Υγρασία...αν έχεις σπάσει κόκαλο παλιά την καταλαβαίνεις.
