Στη διασταύρωση
πέρασε με φόρα, δεν πα να είχε ένα στοπ μεγαλύτερο κι από τη διασταύρωση.
Άκουσα ότι άκουγε
Grace Jones στο τέρμα, αλλά δεν μπορείς ποτέ να
πεις στα σίγουρα. ‘Ισως ήταν απλώς δυνατά. Ίσως ήταν Ub 40...
Όπως και να
πέρασε, εγώ τα παϊδάκια μου τα έχω ακόμα στη θέση τους και γελάω μόνη μου σα
χαζό. Μπορεί και σαν κάποιον που μόλις άκουσε ένα καλούτσικο αστείο.
Κάτω, στα
σκαλάκια της πολυκατοικίας, ένας μάλλον περίεργος χαρακτήρας, απ’ αυτούς με τις
πολλές γωνίες στα μούτρα και τα χιλιόμετρα δάχτυλα, πλανάρει κάτι σανίδια με
ένα μαραφέτι από τα Praktiker. Ή μήπως από τα Alex Pak ;...
Διασχίζω την
πλατεία Αργεντινής για πιο γρήγορα, αν και δε βιάζομαι. Στο παγκάκι κάθεται ένα
ζευγαράκι, που ούτε αυτό βιάζεται και
σκέφτομαι πως τα ζευγαράκια κάθονται στα
παγκάκια συνήθως όταν είναι να τα φτιάξουν, αλλά και όταν είναι να τα χαλάσουν
πάλι εκεί κάθονται.
Για μεσημέρι
έφτιαξα χόρτα βραστά, για να καθαρίσει το αίμα και τηγανητά αυγά, για να
ξαναβρωμίσει. Τώρα βλέπω τα πάντα κόκκινο-μπλε.
Η ταινία είχε πολλές πλάκες μέσα, αλλά βασικά
ήτανε ένα ερωτικό δράμα, οπότε δεν μπορώ να αποφασίσω άν μου άρεσε ή όχι.
Στον ύπνο μου
ονειρεύομαι πως η Αφρική είναι μια μπριζόλα, μα όταν ξυπνάω νομίζω πως
ονειρεύτηκα την Κέρκυρα, κι αυτή σα μπριζόλα είναι.
Θα φτιάξω να πιω έναν
καφέ σκέτο και θα φάω ένα κρουασάν σοκολάτα.
Σε μερικά
πράγματα πρέπει να είναι κανείς απόλυτος.
