Watch your step

Λάδια σε μουσαμά. Το πρώτο έχει διαστάσεις 80 x 60 cm, για το από κάτω δε γνωρίζω επειδή δεν το έχω κιόλας. Κάπου βρήκα τη φωτογραφία και μου φάνηκε ότι ταιριάζουν μεταξύ τους.
 Να πω, ότι στο δεύτερο έχω κάνει μόνο τις φιγούρες. Είναι από το 2008-09 και τα δυο αν δεν κάνω λάθος, αλλά θεματικά έρχονται ξανά στο μυαλό μου, καθώς σκέφτομαι να μεταφέρω σε γλυπτό (;)  κάποια απ' αυτές τις φιγούρες με τα αδύναμα πόδια, το οποίο θα παρουσιαστεί σε μια ομαδική έκθεση, κατά τις αρχές του Νοέμβρη στην Αθήνα. Λεπτομέρειες προσεχώς.

Φυσικά, νοσταλγώ τη ζωγραφική, με την αφορμή αυτή, και τα τεχνικά προβλήματα βαρύτητας που δεν έχει, από την άλλη τα διάφορα νευρικά κύτταρα τρέχουν σε μαραθώνιο κατά του αλτσχάιμερ, πράγμα καλό για την υγεία.Η βασική πρόκληση είναι τα 2 μέτρα ύψος που θα έχει αυτό το πράγμα και το πως θα γίνει να μην κάνει ένα κρατς και μαζεύουμε τα μπάζα με τη σκούπα στο τέλος. 

Ελπίζω να πάνε όλα καλά και το αποτέλεσμα να πλησιάσει αυτό που σκέφτομαι, κάτι που δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ, αλλά δεν είναι και τόσο σημαντικό τελικά αν υπολογίσει κανείς και όλα αυτά που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της δουλειάς.Ε; είναι;

Άντε ρε γαϊδούρι...

Ναι, αυτό το χαριτωμένο και τόσο παρεξηγημένο ζωάκι με τις αυτάρες και την κοιλάρα να κρέμεται.

Εδώ, μια μάσκα που έφτιαξα μόλις για ένα θετρικό,για το οποίο δεν έχω ιδιαίτερες πληροφορίες προς το παρόν,πέρα από το ότι θα παιχτεί μόνο το Σάββατο σε ένα χώρο στην Ιερά Οδό. Το κακό είναι πως δε θα μπορέσω να δω την παράσταση, γιατί θα μαι στην Καρδίτσα για φάση ρετρό-κτηνιατρικό, τουτέστιν διημερίδα αναπαραγωγής μηρυκαστικών (ντόινγκ), πράγμα άσχετο με το γαϊδούρι, αλλά όχι τόσο άσχετο όσο ακούγεται.
Ήταν πολύ δασκεδαστική η κατασκευή και ευχαριστώ  την κοπελιά παρακάτω για τα τιπς.
http://nonphenomenallineage.blogspot.com/2007/10/paper-mache-donkey-mask-and-other.html
Όποιος θέλει μπορεί να το δοκιμάσει με διάφορες παραλλαγές π.χ γουρούνι,μοσχάρι, ανάλογα τι ταιριάζει στον καθένα και να τη φορέσει στο γραφείο,στο σπίτι,στην εξοχή.Κυρίως στην εξοχή.Φτιάχνει τη διάθεση, σίγουρα πράγματα.

Υ.Γ: Την καρεκλίτσα αυτή  τη βρήκα παρατημένη σε μια στοίβα πράγματα κοντά στα σκουπίδια και με πολύ καμάρι λέω πως την έκανα αγνώριστη.Μα καλά πως πετάτε τέτοια αντικείμενα, αντικειμενικά δηλαδή, ευχαριστώ! Στη συκεκριμένη εντυπωσιακή περίπτωση είχε πεταχτεί ένα ολόκληρο σπιτικό με πράγματα που ανήκαν σε παιδιά,παππούδες και μεσήληκες,δηλαδή από παιχνίδια,κουζινικά μέχρι διαβατήρια και αλληλογραφίες του 40 (!) και ακόμα αναρωτιέμαι τι μπορεί να συνέβη σ΄αυτούς τους ανθρώπους. Μήπως έφυγαν για Αυστραλία οικογενειακώς ή μήπως έφυγαν οικογενειακώς σε κανένα αυτοκινητιστικό; Μάλλον δε θα μάθω και είναι σα μεταφυσικό ερώτημα  που μου σκάει σα σφαλιάρα όποτε κάθομαι σ΄αυτή την πολυθρονίτσα.Ευτυχώς όχι πολύ συχνά γιατί δεν έχω βάλει ακόμα μαξιλάρια.

Δύο άγνωστες κι ο Στιούαρτ.

Αυτούς τους 2 μουσαμάδες τους είχα ρολάρει σε μια γωνία για τόσο καιρό που σχεδόν τρόμαξα (με την καλή έννοια) όταν τους ξετύλιξα.Εξού και ο κυματισμός.Σκολίωση,λόρδωση και όλα τα συναφή μαζεμένα δηλαδή.
Για το απάνω δε θυμάμαι και σπουδαία πράγματα, εκτός από το ότι ήξερα από την αρχή πως έχω κόψει το μουσαμά στραβά ,αλλά στην πορεία το ξέχασα και το φερα τσίμα τσίμα,γι αυτό να προσέχετε αν είστε αφηρημένοι να κόβετε ίσια, όχι τίποτε άλλο, μη δουλεύετε τζάμπα σαν το βλάκα εμένα και βάζετε μετά σφραγίδα στο φωτοσόπ.Είναι βαρετό.
Το αποκάτω το είχα φτιάξει επειδή μου άρεσε πολύ ένα εφεδάκι που έχει το μήντια πλέηερ,ναι μωρέ, εκείνο που είναι σα γυαλοτουβλάκια που αναβοσβήνουν σε διάφορα χρώματα.Όλα το κάνουν αυτό το τελευταίο, αλλά καταλάβατε.Και η πόζα είναι από μια φωτογραφία του Stuart A.Staples των tindersticks στο ποπ και ροκ αν δεν κάνω λάθος, που είναι από ένα λάηβ και δε φαίνεται σχεδόν τίποτα εκτός απ το κλασικό άσπρο πουκάμισο και λίγο φάτσα με χέρι κολλητά.
Επίσης, και αυτό δεν ξέρω γιατί ο θυμάμαι, όταν ζωγράφιζα τα κάτω δεξιά κουτάκια μιλούσα ταυτόχρονα με τη μαμά στο τηλέφωνο και παρόλα αυτά δεν τα κανα μαντάρα, ούτε φυσικά αφού έκλεισα είχα ιδέα για ποιο πράγμα μιλάγαμε τόσην ώρα. (αυτή ήταν η άχρηστη πληροφορία του πόστ)
Τα χρώματα είναι απ΄αυτά τα λάδια νερού που είναι τόσο αντιφατικά όσο ακούγονται.Αν δεν έχετε αλλεργία στο νέφτι δεν ξέρω γιατί τα προτιμάτε, όσοι τα προτιμάτε μπασπεριπτως.Εγώ που τα βρήκα ιδέα δεν έχω.Μήπως από κάποιον με αλλεργία στο νέφτι που απόκτησε και αλλεργία στις τρίχες των πινέλων???  Δε θα μου 'κανε εντύπωση.

Το 2003 όλα αυτά.
Αυτά.

x-ray doggy style

Μαύρο πλαστικό και λάδια σε χαρτόνι.35x50cm.

Πάμε για φωτογραφία

 Φοράγανε και τα καλά τους,όχι της εκκλησίας,καλύτερα και κορδωνόταν μπροστά στο φακό,ο οποίος μαζί με το κουτί πρέπει να έμοιαζε με πλανήτης.Ο φωτογράφος δε σε υποχρέωνε να χαμογελάς,μόνο ρωτούσε αν είσαι έτοιμος,τόσοι ,εξάλλου,χαμένοι τότε μέσα στις οικογένειες, σε ποιον να πεις γέλα,ίσως σου ρίξει και καμία γροθιά στη μύτη.Ένα-δύο κλακ το πολύ.Το χαρτί είχε γύρω γύρω διακοσμητικα δοντάκια σα γραμματόσημο και ήταν βαρύ και ματ.Καμιά φορά σαγρέ,ανάλογα τα χρήματα.Από την πίσω μεριά τρείς διακεκομμένες γραμμές για να την κάνεις καρτ ποστάλ και να τη στείλεις στον αδερφό σου με τα καλλιγραφικά της πένας να λένε:"Αγαητέ μου Μηνά,ελπίζω να είσαι καλά στην Αμερική.Η οικογένειά μου κι εγώ σε φιλούμε." Καλοκαίρι, χίλια  εννιακόσια πενήντα τρία,δηλαδή , όχι και τόσο παλιά όσο τώρα.
"Πως τα πέρασες στις διακοπές Αριστείδη;"
"Τρία γίγα... χωρίς ποίηση".

vain effort

70 x 100cm.Πλαστικό σε χαρτί.

Επιστροφή

...σε θρανία σε γραφεία σε ό,τι θέλει να κάνει ο καθένας ή δε θέλει καθόλου,αλλά κάπως πρέπει να τη βγάλουμε και φέτος μπάσπεριπτώς.
Οι αναμνήσεις έχουν γραφτεί στα κύτταρα καλώς ή κακώς, άρα τώρα μπορούμε να τα ξεχάσουμε όλα και να θυμηθούμε ό,τι ξεχάσαμε ενώ γινόταν η εγγραφή.
Προσωπικά,βλέπω να σπαταλάω έτσι όλο το σ/κ ,αφού δεν αντιλαμβάνομαι ακόμα που βρίσκομαι, αν και κάποιος παλαβός χτες τα ξημερώματα στη Μαραθώνος, που κόντεψε να με στείλει στο τελευταίο ταξίδι πριν βγάλω καλά καλά εισιτήριο,φρόντισε να μου φρεσκάρει τη μνήμη για τα καλά.
Είναι μερικοί,σκληρά καρύδια δε λέω, που δε συμβιβάζονται με την επιστροφή.Απ' το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου τους μπαίνει ακόμα η τσουχτερή καλοκαιρινή αρμύρα κάποιου μπητς μπαρ των Αμπελοκήπων,ενώ να τα μαλλιά να μαστιγώνουν το μάγουλο καθώς τρέχουν αμέριμνοι  σαν αλογάκια στο χωράφι  χαζεύοντας το αιώνιο ηλιοβασίλεμα που δεν υπάρχει και αγνοώντας διάφορα που υπάρχουν και καραυπάρχουνε αλλά δεν ταιριάζουν με την όλη φαντασίωση.
Οι υπόλοιποι τι φταίνε λέω γω, να πληρώνουνε τα διάφορα πράγματα που σπάνε μέσα τους ,να φιλάνε κρύα μάρμαρα ή να μαυρίζουν το κεφάλι τους επειδή εσύ επέστρεψες?Δε σου πέφταν τα κλειδιά καλύτερα απ' το καϊκι?
Τι ειρωνία,σκέφτηκα,να έχεις διασχίσει 500 χιλιόμετρα τη μισή ηπειρωτική Ελλάδα και 2 χιλιόμετρα έξω απ το σπίτι σου να βλέπεις ξυστά το Χάρο που προσπαθούσες να αποφύγεις όλη μέρα να σου κλείνει μάτι.Τέτοια φλερτ να μου λείπουν.
Φυσικά  μετά, αφού ξεφόρτωσα ,ακολούθησε όλο το υπαρξιακό κομμάτι που με πήγε ως το ξημέρωμα ,με ανάγκασε να πιω ένα τσούρμο  ρακές , να καπνίσω κι ένα πούρο με γεύση τσέρι για να το γιορτάσω και να κοιμηθώ σα μαέστρος του τίποτε.
Η καλύτερη στιγμή, πάντως, ήταν η συνάντηση με τις γάτες, οι οποίες έδειξαν να χαίρονται το ίδιο που με ξαναβλέπουν κι ας ήταν επειδή υποψιάστηκαν ότι θα τους κάνω το τραπέζι.
Οπότε, το Σαββατοκύριακο το έχω σίγουρο και να μη μπω (:Ρ) και τη Δευτέρα για να συνηθίσω το ασυνήθιστο,αλλά γενικά δεν το συνηθίζω κι αλήθεια έχει την πλάκα του μέχρι να αρχίσουν στο μυαλό μου τα Δευτέρα,Τρίτη κλπ, τα οποία ήδη τα άρχισα μια βδομάδα πριν, που αποφάσιζα κάθε μέρα ανώνυμη να επιστρέψω και δεν το έκανα μέχρι χτες, γιατί δεν ήξερα τι μέρα είναι και δε με ένοιαζε καθόλου,αφού ήταν όλες τους σα σοκολατάκια.Σήμερα απλά είχε μέσα marzipan σαν την κόκκινη τη ritter sport.