Μέσεντζερ.

Όπως γινότανε τα πράγματα παλιά, γιατί νομίσαμε κι εμείς που είχαμε μόνο τα σταθερά τηλέφωνα με το περιστρεφόμενο καντράν ότι παλιώσαμε.

Πλαστικά σε χαρτόνι. 30 x 65 cm.

Απόγευμα Πατησίων.

Η οδός Πατησίων από την αρχή της και μέχρι τουλάχιστον την πλατεία Αμερικής έχει το προνόμιο, σε σχέση με τους αναρήθμητους δρόμους της Αθήνας, ότι μπορεί κανείς κατευθυνόμενος προς το κέντρο να συνειδητοποιήσει ότι πράγματι βρίσκεται σε αυτή την ίδια πόλη που βαραίνει η ιστορία τόσων αιώνων. Αυτό το οφείλει σε μια μάλλον αιφνιδιαστικά αρμονική θέαση του βράχου της Ακρόπολης, με τον Παρθενώνα να αναδύεται σαν κουφέτο πάνω από ένα χαοτικό, φασαριόζικο και τσιμεντόχτιστο αστικό τοπίο. Αλλά κάτι τέτοιες αντιθέσεις είναι που μας διαμορφώνουν σε αυτό τον τόπο και μας χαρίζουν το μοναδικό μας ταπεραμέντο, άμα βέβαια καταφέρουμε να ισορροπήσουμε μέσα σ΄αυτό και να μην τρελαθούμε. Άλλη μια τέτοια εικόνα της Ακρόπολης από κάποια απόσταση, δίνει και η λεωφόρος Αθηνών κάπου στο ύψος του Αιγάλεω, όμως δεν είμαι σίγουρη σε ποιο σημείο μπορεί κανείς να την απολαύσει όντας πεζός. Πατησίων λοιπόν και ξερό ψωμί.

Επιχρωματισμένη μονοτυπία, 30 x70 cm.