Μπλοκάκια

 Τα μπλοκάκια είναι ένα βολικότατο σύστημα καταγραφής πληροφορίας. Χωράνε στην τσάντα, μερικά χωράνε και στην τσέπη, μπορείς να τα έχεις μαζί οπουδήποτε. Κάποτε, μου χαρίζανε μπλοκάκι και κοιτούσα περίεργα, σε φάση τι το κάνουν τώρα αυτό? Το καλύτερο μπλοκάκι για μένα είναι το πιο μάπα. Δεν το λυπάσαι, του αλλάζεις τα φώτα. Αντίθετα, ένα κυριλέ μολέσκιν που είχα πάρει πρόπερσι,ακόμα να το τελειώσω, ίσως φταίνε οι στρογγυλεμένες γωνίες που δεν τις θεωρώ και σπουδαία ιδέα.
Όπως και να χει, το μπλοκάκι σώζει πάντα από τη βαρεμάρα και είναι πιο υγιεινο από το αλκόολ.
Και αν έχεις κι ένα ωραίο μαρκαδοράκι, είναι τέλεια και αν έχεις και κανένα χρωματάκι είναι...εε...πιο τέλεια απ' το τέλεια δε γίνεται,οπότε κατεβαίνει κατηγορία αναγκαστικά το προηγούμενο νόημα, κλαψ.
Το πιο απολαυστικό κομμάτι βέβαια, είναι όταν μετά από καιρό σκαλίζεις μαζεμένα παλιά μπλοκάκια και λες: Χριστέ μου,τι βλακείες είναι αυτές! αλλά και: Ωχ,αυτό το 'χα ξεχάσει τελείως ή: Α, το τηλέφωνο του τάδε, τι να κάνει αυτός?
Τα σκιτσα είναι από 2 διαφορετικά του 10, ένα μαύρο κι ένα που είχε ωραίο εξώφυλλο, με μια ταπετσαρία που με ψάρωσε και το πήρα, αλλά κατά τα άλλα το χαρτί ποτίζει και το μολύβι.
Μπλοκάκι και ξερό ψωμί. 

Δειγματολόγιο

 Τι έχει τραβήξει κι αυτή η μοκέτα..
Έχω αρχίσει να πιστεύω πως είμαι εργαλείο εξιλέωσης για τις μοκέτες με κακό κάρμα. Είναι παλιά ιστορία αυτή.
Στην Καρδίτσα είχα αποφασίσει σχετικά νωρίς ότι δε θα την πάρω μαζί μου εκείνη την μπλε,οπότε την έκανα εμπριμέ μέχρι να φύγω.Ήθελα να δω, ωστόσο, τη φάτσα του επόμενου που θα έμπαινε να αναρωτιέται τι έγινε εδω μέσα..
Ετούτη εδώ, η σαπιομηλέ, δεν έχει φτάσει το μεγαλείο της άλλης, όμως την έχει ξεπεράσει σε εμπειρίες,δεδομένου του ότι δεν τρώει μόνο μπογιές, αλλά και πριονίδια και κόλλες, ελαχιστοποιώντας το ενδεχόμενο αβιταμίνωσης, πολύ σημαντικό για μια μοκέτα 20 χρονών.
Εν μέσω σκληροπυρηνικών εργασιών είπα να αποτυπώσω την όλη χαβούζα, μετά όμως σκέφτηκα ότι καλύτερα να θυμόμαστε τις ευχάριστες στιγμές, επομένως ορίστε.
Το πουλί δεν είναι τελειωμένο, θα το δείτε μαζί με την υπόλοιπη σύνθεση μόλις στηθεί (όχι το πουλί, η σύνθεση). Η παραπάνω είναι πιο παλιά, από μια βραδιά Jameson με την Εύα που κατέληξε σε φωτογραφική καταιγίδα (ντόινγκ).
Προς το παρόν, τα 'χω μπερδέψει όλα εδώ μέσα, χαρτιά,υφάσματα, σίδερα, γύψους, να δούμε τι θα βγει..
Κοινώς, έχει πέσει κούραση και όχι τίποτε άλλο, δεν μπορώ να ξαπλώσω και στη μοκέτα, έτσι όπως την έχω κάνει, θα με πιάσει σίγουρα φαγούρα, εάν δε μου χωθεί κανένα σύρμα πουθενα...

Υγρός αέρας

 Όσο και να λέμε τώρα, ο άνθρωπος είναι προγραμματισμένος να απολαμβάνει και τις 4 εποχές.  


Υπάρχουν πάντα όμως οι προτιμήσεις. Του στυλ: Τί? Καλοκαίρι? Μπλιάχ! Ζεσταίνομαι υπερβολικά και ιδρώνω,τα παπούτσια μου βρωμάνε (ασυναίρετος τύπος του βρωμώ) κλπ ή : Σιχαίνομαι το Χειμώνα, μου στάζει η μύτη συνέχεια (μπλιάχ εγώ τώρα) και παγώνουν τα δάχτυλά μου νια νια νια...Εδώ, όπως καταλαβαίνετε πρόκειται περί σοβαρών προβλημάτων.


 Λιγότερα σκάγια παίρνουν τις ντεμί εποχές, Άνοιξη και Φθινόπωρο καλή ώρα, για τις οποίες κανείς δε χέστηκε,εκτός ίσως απ' τους αγρότες που παρακολουθούν το δελτίο καιρού μην τους βρέξει τα μπαμπάκια πριν τα μαζέψουν.

Προσωπικά, βρίσκω τις εποχές αυτές το πιο θεαματικό εύρημα του κύκλου της χρονιάς. Μα είναι τίγκα στα φαινόμενα! Την περασμένη Κυριακή, παραδείγματος χάριν, στην επιστροφή για Αθήνα, πέτυχα διπλό ουράνιο τόξο μαζί με αστροπελέκια κι όλο αυτό για καμιά ώρα.Ουάω! Από την άλλη, η πτώση της θερμοκρασίας και τα μυστήρια βαρομετρικά μου παρουσίασαν ένα εντελώς εξωτικό φαινόμενο, μια εντελώς αδικαιολόγητη λαχτάρα για τσάι (γενικά το βαριέμαι το τσάι). Έφτιαξα , λοιπόν, κι εγώ μια καφετιέρα τσάι, πέταξα κι ένα ξυλαράκι κανέλα μέσα και το ρούφηξα όλο. Και μετά έζησα την πιο φθινοπωρινή ψυχεδέλεια, πριν θυμηθώ ότι η κανέλα σε μεγάλες δόσεις είναι τοξική και συνέλθω απότομα.Πέταξα τις κοτσάνες κι έφτιαξα ένα καφεδάκι να ισιώσω.


Θε να πω, όμως δε θα μάθαινα ποτέ τι μπορεί να κάνει το τσάι αν ήταν ακόμα καλοκαίρι.You see?  :)




Υ.γ: Αυτό το ποστ είναι ολίγον ζαβό, σα να βγάλανε υγρασία τα γράμματα, αλλά ταιριάζει άρα δεν πειράζει.

Ruhe...

 Eίναι ακόμα σκελετός όπως φαίνεται.Καμια ανησυχία, ωστόσο, δε θα μείνει έτσι,ούτε ζόμπι θα γίνει, έτσι τουλάχιστον ελπίζω.
Μια μικρή γεύση από τις προεργασίες ενός ζωγραφικής προσέγγισης γλυπτικού έργου ή πιο σωστά σύνθεσης , που θα παρουσιαστεί στις 10 Νοεμβρίου στο  http://www.theartfoundation.gr/  στα πλαίσια μιας ομαδικής έκθεσης με θέμα "μικροί κήποι ευτυχίας".
Λεπτομέρειες θα ακολουθήσουν για όποιον ενδιαφέρεται να περάσει και να δει από κοντά τα έργα.
Μέχρι τότε δουλειά στο τετράγωνο κι αυτό γιατί έχω μόνο δύο χέρια που μπορώ να χρησιμοποιήσω κι όχι 10, πράγμα βολικό γιατί άντε να κάνεις κουμάντο σε 10 χέρια ταυτόχρονα, σκέτο μπλέξιμο.
Προς το παρόν δεν έχει νόμα να πω και πολλά για το τι θα είναι αυτό που θα βγει,αφού καλά καλά δεν ξέρω ούτε κι εγώ. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι το ύψος της κεντρικής φιγούρας που θα είναι κάπου στα 2,20 μέτρα και το ότι θα είναι φτιαγμένη από παπιέ μασέ και θα κρέμεται, αλλά δε θα αιωρείται.
Αυτά για την ώρα.Ιδού και το υπόλοιπο των χεριών όπως είναι  αυτή τη στιγμή:

Ίσως ενδιάμεσα.

Περσινά λάδια...αν και ακούγεται σα να μιλάω για αμάξι που έκαψε φλάτζα. Υπήρχε κάπου κι ακόμα ένα πινακάκι με παρόμοια γδαρσίματα που θα ταίριαζε εδώ, το οποίο όμως πρέπει να ψάξω να το βρω και δεν είναι εύκολο πράγμα τελευταία με το μπέρδεμα που μου έχω καταφέρει σα δεξί κροσέ στο σαγόνι. Εννοώ ότι το έκανα γρήγορα και απροειδοποίητα. Δεν ξέρω τι λεν τα ζώδιαα, αλλά αν έχεις ωροσκόπο αυγό, άστα να πάνε φίλε μου, ο μήνας Οκτώβριος (και όχι Οκτώμβριος,πως σας ήρθε?) θα είναι σκέτη ομελέτα. Ναι. Όμως ουδέν καλό αμιγές καλού, κι αυτό είναι και το καλό της υπόθεσης. Θα ταϊσετε πολλούς πεινασμένους κατακτώντας έτσι κι εσείς μια θέση στο τραπέζι. Γουάω!
Λοιπόν, σκέφτηκα πως η επόμενη φασίνα που θα κάνω θα είναι 24ωρη,σαν το Σκαραβαίο στα Εξάρχεια και προκειμένου να καταλάβετε θα ανέβαζα και μερικά σποτάκια (όχι τα φωτάκια), αλλά μετά θα έπρεπε να εξηγήσω και το λόγο που το μέρος μοιάζει σα βομβαρδισμένο από  πολεμικό αεροπλάνο (όχι κανόνι,έχει σημασία) και τελος πάντων, αν τα πω όλα τώρα μετά τι θα έχω να γράφω εδωπέρα?
Γι αυτό αουβίντερζεεν,ορεβουάρ και καλό ξημέρωμα.