Blind portraits

  Τυφλά, επειδή δεν έβλεπα παρά μόνο την πίσω μύτη από το πινέλο πάνω σε άδειο χαρτί. Ωραίο παιχνιδάκι που το προτείνω, άμα έχετε μελάνι για νέφτι κι ένα τζάμι να το απλώσετε πάνω. Φαντάζομαι και με λαδοπαστέλ θα πετυχαίνει μια χαρά, που είναι πιο βολικό, αλλά δεν το 'χω δοκιμάσει. Από που ξεφυτρώνουν όλοι αυτοί δεν ξέρω. Συνήθως μοιάζουν, αφού η κίνηση είναι πάνω κάτω η ίδια, το ίδιο πρότυπο που επαναλαμβάνεται κάθε φορά σε παραλλαγές.

22 & 11

   Ένα ντέμο από το τι γίνεται όταν βρίσκεις πλέξι στο δρόμο και σου κόβονται τα δάχτυλα να τα κουβαλήσεις και όταν έχεις πάρει ένα κιλό μελάνι για ξύλοπριντ που αφήνει 10 φορές ίχνος. Το πρώτο νορμάλ κατά τ' άλλα. Τι βγήκε; Ένα πουλερικό με ένα κανταΐφι στο κεφάλι, όπως λέμε 1998.(άστο αυτό για μετά)

   Τα νουμεράκια ανήκουν στην ημερομηνία που έσκασα μύτη με τα πόδια, δηλαδή τούμπα ανάποδα, σε σχήμα "όπως με βολεύει", ωστόσο παίζουνε κανονικά. Μπορώ να κάνω και το δικό σου άμα θες, αλλά δε θέλω εγώ για την ώρα, γιατί πρέπει να κάνω 33 τέτοια και μετά δε λέω , γιατί δε θα είναι πια ντέμο. Στο τέλος θα μάθω 5 πράματα υπολογίζω για το πως έγινε και κατέληξα το κουμάσι που είμαι, που δε διαφέρει και πολύ με εκείνο το πρώτο κουμάσι που ήμουνα άμα δεις τις φωτογραφίες θα το καταλάβεις, εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα. Το δείγμα 2 δεν είναι και πολύ σόι, πήρα ένα τυχαίο από τα πρώτα, έτσι για τη φάση. Οπότε στο εξής: πλέξι και βία (πως κρατιέμαι να μην κάνω ρίμα, αναρωτιέμαι).