Το ξεψύχισμα της ζέστης

 Τίποτα άλλο εκτός από μια σκιά πάνω στα βράχια.Ίσως οτιδήποτε θα μπορούσε να αναδυθεί από το μυαλό ενός κοιμισμένου σε μεσημεριανή σιέστα παραλίας ή μιας ψυχής που αναχωρεί διαπερνώντας την πιο σκληρή ύλη.Πέτρες.Φύκια χαλί και πέτρες.

a Newton reaction

Ρηλάξ...

..εντ τέηκ ιτ ήζι, γιατί ακόμα πολλοί φτερνίζονται από τα συνάχια και όχι από αλλεργία, που θα σήμαινε ότι ο χειμώνας πήγε περίπατο και μας άδειασε τη γωνιά για φέτος, φαίνεται όμως ότι θρονιάστηκε για τα καλά, ήθελα να 'ξερα τι του άρεσε τόσο πολύ, κι έτσι δεν μου κάνει καμία εκτύπωση που θέλω να κοιμάμαι ακόμα και καθιστή άμα γίνεται, εδώ γίνεται και όρθια στο μετρό, ας είχα μόνο αυτή τη γιαπωνέζικη πατέντα με το κράνος που βεντουζάρει στον τοίχο για να μη σωριάζεσαι και έναν τρόπο να ακούω την επόμενη στάση, γιατί οκεη άμα κοιμάσαι δε βαριέσαι ποτέ, τι το πήρες όμως το μετρό, κάποτε πρέπει να φτάσεις και στο κρεβάτι σου, διαφορετικά τα κράτσα κρούτσα στον αυχένα προκαλούν εκνευρισμό και χρειάζεται  μετά, ένα χέρι ξύλο το κορμί ή ένα χέρι μασάζ, έμπειρο για να ξεμπλοκάρουν τα κέντρα λένε, ωστόσο, κανείς δε λέει τίποτα για την περιφέρεια πχ ακροδάχτυλα που θεωρείται άγονη γραμμή και επόμενο είναι να τραβάει ταλαιπωρία κι αυτή, μόνο αν μακελέψεις καμια ακρούλα κόβοντας τη φρατζόλα το μεσημέρι το παίρνεις χαμπάρι ότι είσαι εντελώς εκτεθειμένος και τρέχεις για χανταπλάστ ή άμα σου 'χουνε τελειώσει βολεύεσαι με γάζα και κολλητική ταινία που είναι κοντά στο χρώμα του δέρματος περισσότερο απ' τη μονωτική, μα όταν το κοιτάς κάνει μπαμ από χιλιόμετρα ότι δεν είχες χαντζαπλάστ και το μπάνταρες σαν ερασιτέχνης κι εκεί είναι που πρέπει να πεις δε δίνω δεκάρα, μια γρατσουνιά είναι, δε μου φυγε κι από τη ρίζα, αν και πρέπει να το κοιτάζεις και να τα λες όλα αυτά, διαφορετικά δεν αισθάνεσαι σωστά τα πράγματα, επειδή απ' τον καραψόφο έχουν κοκαλιάσει και τα δυο σου τα χέρια, εντάξει, υπερβολή το καραψόφος, όπως και το ψόφος από μόνο του άλλωστε, άκου "ψόφος", σιγά τον ψόφο, πήγαινε και καμιά βόλτα από τα σιβηρικά γήπεδα να παίξεις μπάλα και να γυρίσεις με τριπλό άξελ, τόλουπ και κωλοτούμπα και να πάρεις άριστα και μετά τα λέμε, μέχρι τότε όμως εδώ θα ξαπλάρουμε στην παραλία με τη μασχάλη ανοιχτή και κανείς δε θα μιλάει για το πόσες φορές φύσηξε τη μύτη του σήμερα, θα μιλάει όμως για το πόσα μπλουζάκια άλλαξε, επειδή στάζανε ιδρώτα, πράγμα για μένα λιγότερο αηδία από τη μύξα, αλλά το ίδιο βαρετό, που είναι αναπόφευκτο και συμβαίνει, για κάποιο λόγο με μαθηματική ακρίβεια κάθε φορά που λαμπαδιάζει το σύμπαν, σιγά που λαμπαδιάζει, μέχρι να φταρνιστεί ο πρώτος κουβαλητής γρίπης και δώσει το σύνθημα ότι γυρίσαμε στα ίδια, φαινόμενο σχεδόν παραδοσιακό, που με κάνει να σκέφτομαι ότι θέλω να το σπάσω με μια άσχετη ανανεωτική ενέργεια και αυτό θα κάνω μόλις, θα βάψω αυτόν εδώ τον τοίχο, μη χαλαρώσω και τελείως, αφού ο μήνας είναι λάθος για να τον βγάλω με τα πόδια πάνω στο τραπέζι, μα τώρα που ο ήλιος έχει πέσει δεν είναι για βάψιμο,δηλαδή και οι πέτρες το ξέρουν ότι αύριο το πρωί θα μουτζώνω και με τα δύο χέρια έτσι και το προσπαθήσω, επομένως δεν έχω πολλές επιλογές, ρηλάξ- ντοντ ντου ιτ, ντου σάμθινγκ έλς, θα την αράξω στην κόκκινη βελέτζα μου σα Βλάχος στο μαντρί, για να διαβάσω κάτι που να ταιριάζει, όπως πχ τα επιχειρήματα με τα οποία ο Μπρανκούζι κέρδισε το δικαστήριο ενάντια των  ΗΠΑ, 1927-28, μέχρι να ακουστεί κάπου βαθιά το "μπλιπ" της πλήρως φορτισμένης μπαταρίας μου και σηκωθώ για έξω.

Ό,τι προλάβεις

  

Το πάνω το πρόλαβα περισσότερο,είναι από φωτογραφία.Τα υπόλοιπα είναι απ' το κτελ της Ραφήνας,μέσα και έξω. 13x 8,5 cm και ηλεκτρονικά κόλπα.

Monoprints

1

2

3

4

 Λοιπόν: Τετραχρωμία σε ξύλο.

 Δηλαδή, χαρακτική. Κοπίδια και τέσσερις ξύλινες πλάκες, που η κάθε μία αντιστοιχεί στα βασικά χρώματα, μπλε,κόκκινο,κίτρινο και μία στο λευκό και στις περιοχές που θέλουμε τα χρώματα πιο απαλά.Μαύρο έχουμε στα σημεία που τυπώνονται τα τρία βασικά,εφόσον είναι καθαρά.

 Μου βγήκε το χέρι, δε λέω. Το καλό με τη χαρακτική είναι ότι το ίδιο έργο μπορείς να το βγάλεις σε διάφορες εκδοχές και χρώματα, μπορείς να παρεμβαίνεις καθώς προχωράς, ενώ παράλληλα να κρατάς ενδιάμεσα στάδια της δουλειάς, που θα δείξουν τελικά την  ολοκληρωμένη πορεία του έργου.

 Βέβαια, καλό κουράγιο. Αν δεν είσαι της υπομονής δε θα καταφέρεις παρά να σπάσεις τα νεύρα σου ή καμια σανίδα στο τέλος ή να κάνεις μόνο 5 τυπώματα, όπως έκανα εγώ πχ.

 Το άλλο ωραίο είναι ότι άμα τυπώνεις σε πρέσα, βάζεις κάτι πρόχειρα χαρτιά να ρουφάνε τα μελάνια, μη γεμίσει ο τόπος όλος, τα οποία καμιά φορά βγάζουν κάτι σχεδιάκια ανάλογα την πλάκα, καλύτερα του τελικού ή αν όχι καλύτερα με προοπτικές να γίνουν καλύτερα με μερικές μικροεπεμβάσεις.

 Να κανα-δυο παραδείγματα από τη διαδικασία τυπώματος του αρχικού σχεδίου της ανάρτησης, σε λεπτομέρειες  :

Και ένα ολόκληρο μετά από επίθεση μαύρου και naples yellow ακρυλικού:

  Όλα αυτά έγιναν τον 5ο & 6ο του 11, εκτός απ' το τελευταίο που ξεπετάχτηκε την περασμένη βδομάδα.

Καινούργια παιχνίδια

 Φεβρουάριος και όλα καλά.Τα Χριστούγεννα μου φάνηκε πως έφυγαν κάπως έτσι:

 που σημαίνει γρήγορα και από τότε σχεδόν τα πάντα μοιάζουν να ακολουθούν με την ίδια ταχύτητα.Για όσους διερωτώνται τι είναι αυτό το πράσινο σε 2 μέρη φορτωμένο πράμα, ναι, είναι συναρμλογούμενο δέντρο. Μάλλον πάνε να το ξαναφυτέψουν για να διατηρηθρί μέχρι του χρόνου.

 Διάφορα νέα που δεν ενδιαφέρουν κανέναν και μερικά φρέσκα κατασκευάσματα όπως αυτό εδώ το μυγοπορτρέτο:

 Σε πλήρη λειτουργία, τα δύο δοντάκια στάζουν μια συνθετική απομίμηση αίματος στο πάτωμα πλατς-πλατς ή στο κεφάλι όποιου περίεργου το βάλει από κάτω για να δει πως δουλεύουν. Δε θυμάμαι να έχω κάνει άλλη σουξεδιάρα σπλατεριά που να ξεπερνάει αυτή τη φουτουρόμυγα. Άμα βλέπεις πολλές υποπαραγωγές σάηενς φίκσιον κάποια στιγμή θα σου βγεί, που θα πάει..

 Επίσης, μια καινούργια μόδα που δε θα βγει στη μόδα ποτέ, είναι αυτή η Μπάρμπι-τσαρουχι, που σχηματίστηκε ένα κατά τα άλλα ειρηνικό απόγευμα στη σχολή, καθώς ψάχναμε με την Κορίνα κάτι να βρούμε να παίξουμε.

  Αυτό ήταν μόνο η αρχή της Μπαρμπι, Σίντι και Σία ιστορίας, αφού τα απωθημένα βρίσκουν διέξοδο 20 χρόνια μετά,τόσα όσα χρειάστηκε για τις κούκλες αυτές να πέσουν στα 50 λεπτά και το 1 ευρώ. Τότε που τις κοιτάγαμε απ΄τη χριστουγεννιάτικη τζαμαρία, με κολλημένη πάνω τη μύτη μάς λέγανε έχεις μία,φτάνει,δεν έχουμε λεφτάκια, είναι ακριβές φέτος και ήτανε "μανούλα μου", ας πρόσεχες να μην της έκοβες το κεφάλι, παίξε τώρα με της ξαδέρφης σου, που είναι σα ξεβιδωμένο, αλλά δεν πειράζει, βολέψου και βολευόσουνα αναγκαστικά.
 Οπότε τώρα μην ακούω χαζά, του στυλ: Απαπααα...κρίμα, τι της έκανες της καημένης κλπ, γιατί όλες έχουν την κοινή μοίρα του πλαστικού κι εξάλλου, τι να τις έκανα διαφορετικό τώρα πια; Άσε που πιστεύω ότι οι Ιάπωνες θριλεράδες θα εκτιμούσαν ιδιαίτερα το παρακάτω δείγμα  Μπάρμπης, της παιχνιδοφόνου, καθότι ολίγον παλαβούτσικη ράτσα, με ιστορία στο αντίστοιχο πεδίο. Δεν ήθελα να τρομάξω κανένανε στο 1ο πόστ της χρονιάς, αλλά σκέφτηκα πως εδώ άλλοι βλέπουνε τηλεόραση, οπότε ιδού:                          Μπάρμπη (της Μπάρμπης), η παιχνιδοφόνος.

  Αν και αυτή ήτανε Σίντη.