Τοπογραφικό-ν.

 

Πλαστικά και σκόνες και ολίγον κολάζ. Χρωματιστό χαρτόνι. 50χ70εκ. Το να προσπαθείς να χωρίσεις τη γη σε κομάτια είναι ένα μόνο από τα πολλά ανύπαρκτα που ο άνθρωπος έφτιαξε αναγκαία. 

Διακοπή!

 Όπως γίνεται όταν έρχονται καινούργια άτομα στο πάρτι. Πλαστικά και σκόνες σε καμβά 30x40cm.

Θαλπωρή της συντροφιάς

 Πλαστικά και σκόνες σε ξύλο. Διαστάσεις ακριβώς δεν θυμάμαι, όμως παλιά υπήρχε η ξεθωριασμένη εκτύπωση ενός τοπίου τύπου ΜπομπΡός, που από από την αλλίωση των μελανιών είχε γίνει όλο ένα μπλε όνειρο. Η άχρηστη πληροφορία του κάδρου.

Κάπου εκεί, ανάμεσα στα άλλα.

 Αυτοσχεδιαστικό στιγμιότυπο με ζώο. Πλαστικά και σκόνες σε καμβά 30χ40εκ.

Από μίκρο σε μάκρο.

 

Πλαστικά και σκόνες σε μουσαμαδάκια 30x30cm.

Μέσεντζερ.

Όπως γινότανε τα πράγματα παλιά, γιατί νομίσαμε κι εμείς που είχαμε μόνο τα σταθερά τηλέφωνα με το περιστρεφόμενο καντράν ότι παλιώσαμε.

Πλαστικά σε χαρτόνι. 30 x 65 cm.

Απόγευμα Πατησίων.

Η οδός Πατησίων από την αρχή της και μέχρι τουλάχιστον την πλατεία Αμερικής έχει το προνόμιο, σε σχέση με τους αναρήθμητους δρόμους της Αθήνας, ότι μπορεί κανείς κατευθυνόμενος προς το κέντρο να συνειδητοποιήσει ότι πράγματι βρίσκεται σε αυτή την ίδια πόλη που βαραίνει η ιστορία τόσων αιώνων. Αυτό το οφείλει σε μια μάλλον αιφνιδιαστικά αρμονική θέαση του βράχου της Ακρόπολης, με τον Παρθενώνα να αναδύεται σαν κουφέτο πάνω από ένα χαοτικό, φασαριόζικο και τσιμεντόχτιστο αστικό τοπίο. Αλλά κάτι τέτοιες αντιθέσεις είναι που μας διαμορφώνουν σε αυτό τον τόπο και μας χαρίζουν το μοναδικό μας ταπεραμέντο, άμα βέβαια καταφέρουμε να ισορροπήσουμε μέσα σ΄αυτό και να μην τρελαθούμε. Άλλη μια τέτοια εικόνα της Ακρόπολης από κάποια απόσταση, δίνει και η λεωφόρος Αθηνών κάπου στο ύψος του Αιγάλεω, όμως δεν είμαι σίγουρη σε ποιο σημείο μπορεί κανείς να την απολαύσει όντας πεζός. Πατησίων λοιπόν και ξερό ψωμί.

Επιχρωματισμένη μονοτυπία, 30 x70 cm.

Τρεις απόπειρες κίνησης.

Πλαστικά σε χρωματιστό χαρτόνι 25x30cm.

Nice to meat you

Επιτέλους! Είδαμε το φανταστικό αυτό αποτέλεσμα που προκύπτει όταν παροτρύνεις μερικούς δημιουργικούς ανθρώπους να παίξουν πασούλες με σχεδιάκια. Το παρακάτω έργο εμπνέεται από ένα καλλιτεχνικό παιχνίδι γνωστό στους σουρεαλιστικούς άλλοτε κύκλους ως ¨Εξαίσιο πτώμα¨, το οποίο παρουσιάζεται εδώ σε μια παραλλαγή εν είδη κομικ από μια ομάδα σχεδιαστών που επέλεξε ο Γιώργος Τραγάκης την περίοδο του 2013, ο οποίος και οργάνωσε το τελικό αυτό αποτέλεσμα. Λεπτομέρειες εντός!
Ακολουθήστε το σύνδεσμο.


https://www.yumpu.com/xx/document/read/63131408/nicetomeatyou2020

Κόκκινος λόφος.

Λάδια σε καμβά 60x80cm.Ένα επεισόδιο που διαδραματίζεται σε ένα διχασμένο τοπίο. Ο τρόπος με τον οποίο αναμιγνύεται η οπτική του περιβάλλοντος με το φανταστικό, ώστε κι αυτό το δεύτερο να εκλαμβάνεται ως μια εξίσου αληθινή πραγματικότητα. Το χρώμα του κόκκινου λόφου παραπέμπει σε κάτι διαστημικό, αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα χώρο ζωτικότητας.

Αλαζονίσκος.

34x23cm. Γύψος, χρώμα, ύφασμα.

Nadia as Atlas.

   Ποιος δεν ξέρει την Κομανέτσι, το απόλυτο πρότυπο της ενόργανης. Εδώ βαστάει έναν άγνωστο πλανήτη, ενώ μπροστά, στο υγρό περιβάλλον με τα ψάρια, μια κοστουμάτη μένει ασυγκίνητη στη ζωντάνια των πορτοκαλιών.

Strummer in the summer.

Ο Τζον Γκράχαμ Μέλο, περισσότερο γνωστός ως Joe Strummer, πίνοντας τον καφέ του. Πίσω και κάτω η Δημητσάνα, δυο ηλιοτρόπια και ψηλά ο Μάο σε μια φλασιά.

Λι και Μπιλ.

Ο Κλάρενς Λιρόι Βαν Κλιφ ο νεότερος μεθοδεύεται την επόμενη κίνηση με αναφορά το παιχνίδι του σκακιού και ο  Γουίλιαμ Μέλβιν Χικς με πολλά πράγματα στριμωγμένα στο κεφάλι του από μικρή ήδη ηλικία. Δυο πρώτα δείγματα από μια σειρά ψηφιακών κολάζ με πρόσωπα που γνωρίζουμε από  διάφορους χώρους της τέχνης ,του αθλητισμού,της πολιτικής και της ιστορίας γενικότερα.