Monoprints

1

2

3

4

 Λοιπόν: Τετραχρωμία σε ξύλο.

 Δηλαδή, χαρακτική. Κοπίδια και τέσσερις ξύλινες πλάκες, που η κάθε μία αντιστοιχεί στα βασικά χρώματα, μπλε,κόκκινο,κίτρινο και μία στο λευκό και στις περιοχές που θέλουμε τα χρώματα πιο απαλά.Μαύρο έχουμε στα σημεία που τυπώνονται τα τρία βασικά,εφόσον είναι καθαρά.

 Μου βγήκε το χέρι, δε λέω. Το καλό με τη χαρακτική είναι ότι το ίδιο έργο μπορείς να το βγάλεις σε διάφορες εκδοχές και χρώματα, μπορείς να παρεμβαίνεις καθώς προχωράς, ενώ παράλληλα να κρατάς ενδιάμεσα στάδια της δουλειάς, που θα δείξουν τελικά την  ολοκληρωμένη πορεία του έργου.

 Βέβαια, καλό κουράγιο. Αν δεν είσαι της υπομονής δε θα καταφέρεις παρά να σπάσεις τα νεύρα σου ή καμια σανίδα στο τέλος ή να κάνεις μόνο 5 τυπώματα, όπως έκανα εγώ πχ.

 Το άλλο ωραίο είναι ότι άμα τυπώνεις σε πρέσα, βάζεις κάτι πρόχειρα χαρτιά να ρουφάνε τα μελάνια, μη γεμίσει ο τόπος όλος, τα οποία καμιά φορά βγάζουν κάτι σχεδιάκια ανάλογα την πλάκα, καλύτερα του τελικού ή αν όχι καλύτερα με προοπτικές να γίνουν καλύτερα με μερικές μικροεπεμβάσεις.

 Να κανα-δυο παραδείγματα από τη διαδικασία τυπώματος του αρχικού σχεδίου της ανάρτησης, σε λεπτομέρειες  :

Και ένα ολόκληρο μετά από επίθεση μαύρου και naples yellow ακρυλικού:

  Όλα αυτά έγιναν τον 5ο & 6ο του 11, εκτός απ' το τελευταίο που ξεπετάχτηκε την περασμένη βδομάδα.

Καινούργια παιχνίδια

 Φεβρουάριος και όλα καλά.Τα Χριστούγεννα μου φάνηκε πως έφυγαν κάπως έτσι:

 που σημαίνει γρήγορα και από τότε σχεδόν τα πάντα μοιάζουν να ακολουθούν με την ίδια ταχύτητα.Για όσους διερωτώνται τι είναι αυτό το πράσινο σε 2 μέρη φορτωμένο πράμα, ναι, είναι συναρμλογούμενο δέντρο. Μάλλον πάνε να το ξαναφυτέψουν για να διατηρηθρί μέχρι του χρόνου.

 Διάφορα νέα που δεν ενδιαφέρουν κανέναν και μερικά φρέσκα κατασκευάσματα όπως αυτό εδώ το μυγοπορτρέτο:

 Σε πλήρη λειτουργία, τα δύο δοντάκια στάζουν μια συνθετική απομίμηση αίματος στο πάτωμα πλατς-πλατς ή στο κεφάλι όποιου περίεργου το βάλει από κάτω για να δει πως δουλεύουν. Δε θυμάμαι να έχω κάνει άλλη σουξεδιάρα σπλατεριά που να ξεπερνάει αυτή τη φουτουρόμυγα. Άμα βλέπεις πολλές υποπαραγωγές σάηενς φίκσιον κάποια στιγμή θα σου βγεί, που θα πάει..

 Επίσης, μια καινούργια μόδα που δε θα βγει στη μόδα ποτέ, είναι αυτή η Μπάρμπι-τσαρουχι, που σχηματίστηκε ένα κατά τα άλλα ειρηνικό απόγευμα στη σχολή, καθώς ψάχναμε με την Κορίνα κάτι να βρούμε να παίξουμε.

  Αυτό ήταν μόνο η αρχή της Μπαρμπι, Σίντι και Σία ιστορίας, αφού τα απωθημένα βρίσκουν διέξοδο 20 χρόνια μετά,τόσα όσα χρειάστηκε για τις κούκλες αυτές να πέσουν στα 50 λεπτά και το 1 ευρώ. Τότε που τις κοιτάγαμε απ΄τη χριστουγεννιάτικη τζαμαρία, με κολλημένη πάνω τη μύτη μάς λέγανε έχεις μία,φτάνει,δεν έχουμε λεφτάκια, είναι ακριβές φέτος και ήτανε "μανούλα μου", ας πρόσεχες να μην της έκοβες το κεφάλι, παίξε τώρα με της ξαδέρφης σου, που είναι σα ξεβιδωμένο, αλλά δεν πειράζει, βολέψου και βολευόσουνα αναγκαστικά.
 Οπότε τώρα μην ακούω χαζά, του στυλ: Απαπααα...κρίμα, τι της έκανες της καημένης κλπ, γιατί όλες έχουν την κοινή μοίρα του πλαστικού κι εξάλλου, τι να τις έκανα διαφορετικό τώρα πια; Άσε που πιστεύω ότι οι Ιάπωνες θριλεράδες θα εκτιμούσαν ιδιαίτερα το παρακάτω δείγμα  Μπάρμπης, της παιχνιδοφόνου, καθότι ολίγον παλαβούτσικη ράτσα, με ιστορία στο αντίστοιχο πεδίο. Δεν ήθελα να τρομάξω κανένανε στο 1ο πόστ της χρονιάς, αλλά σκέφτηκα πως εδώ άλλοι βλέπουνε τηλεόραση, οπότε ιδού:                          Μπάρμπη (της Μπάρμπης), η παιχνιδοφόνος.

  Αν και αυτή ήτανε Σίντη.