My ghost repellent.

Αλεξάκη θενξ για τη φωτό που πάντα μου θυμίζει εκείνο το τρελό βράδυ και πρωί. Την πείραξα όπως με βόλευε και ιδού τα αποτελέσματα. Το ωραίο είναι πως διαθέτω και στην πραγματικότητα γκοστ ρηπελεντ που μοιάζει ακριβώς έτσι μόνο που είναι βερσιόν πρασινάκι που ταιριάζει και με το καινούργιο μου πουλόβερ. Κάνει δουλειά, αλλά δε μπορώ να πω από που το πήρα γιατί θα βουλιάξει το μαγαζί. Μπορεί βέβαια κανείς να το φτιάξει και μόνος του άμα θέλει κι έχει όρεξη, διαφορετικά θα τον τρώει το άσπρο σκοτάδι και το μαύρο εναλλάξ, να το ξέρει. Προσοχή στα τζιρτζιλάκια του φακνού.

Dream babe dream ανάμεσα σε αυτά που δεν υπάρχουν.

Λάδι σε χαρτί. Μέγεθος Α4. Άνοιξη 2012.

Η ζωή που υπάρχει μέσα στη στιγμή.

  Τρέλα γενικευμένη. Όλοι έχουν περίοδο ταυτόχρονα και μόνο να κάθεσαι σε μια γωνιά και να χαζεύεις φτάνει να το δεις. Ο καθένας γίνεται ολοένα και περισσότερο αυτό που είναι στον πάτο του μυαλού του, οπότε λιγότερη δουλειά για μένα που τα πρότζεκτ συμπλεγμάτων είναι το χόμπι μου. Και ιδιαίτερα για το πρότζεκτ της πάρτης μου, που είναι και το βασικό, τα πράγματα πάνε καλά. Φαίνεται και στη φωτογραφία. Double Eva Session , όπως συνηθίζεται όποτε βρισκόμαστε με τη φιλενάδα μου και έπειτα πολλές ιστορίες για να γραφτούν σε βιβλίο (δηλαδή κρίμα είναι, πραγματικά), ειδικά αυτή η τελευταία που περιλαμβάνει το πιο ξαφνικό και ακραίο road trip που έχω κάνει ως τώρα.
   Από Εξάρχεια και Γκάζι, όλη την επόμενη μέρα σ΄ετούτο το μέρος, παρέα με ένα δελφίνι που το έτρωγαν οι μύγες στον ήλιο και με κομμάτια κρέας, μελιτζάνες και ντομάτες ροζ καρφωμένες σε ένα καλάμι πάνω από κάρβουνα, να ψηνόμαστε κι εμείς πάνω στα βράχια. Τρέχοντας πίσω κατά τις εφτάμιση, με προοπτική να προλάβουμε το λεωφορείο των δεκάμιση για Γιάννενα στον Κηφισό, να βάλω τη φιλενάδα μέσα και να της κουνήσω το ορεβουάρ μαντήλι. Όμως μόλις πλησιάζουμε τη Χαλκίδα λέω, τι είναι, 5 ωρίτσες, δεν πάμε με το αμάξι; πιο γρήγορα θα φτάσουμε. Γιούχου και λοιπά, ζούμε τώρα και η στιγμή είναι ανεκτίμητη. Σκέφτομαι πως πρέπει να είναι κανείς τελείως γκάο, να γυρίσει στο λάκκο όταν υπάρχουν τόσες κορφές. Πριν τη γέφυρα του Βασιλικού φουλάρουμε και αμέσως φουλάρει και το βενζινάδικο.Καλό σημάδι.
    Στην έξοδο από κεκτημένη στρίβω αριστερά για Αθήνα και σταματάω να ρωτήσω τους κύριους με τις στολές της τροχαίας πως θα κάνω την τούμπα για Λαμία, φορώντας το παρδαλό μου φουστανάκι με τα παπαγαλάκια και τα μαλλιά κάγκελο από τα αλάτια. Λίγο ασυνήθιστο να σταματάς χωρίς να σ' έχουν σταματήσει πρώτοι αυτοί, οπότε στο τέλος λέω: "Ωραία, μήπως θέλετε να δείτε και τα χαρτιά μου;" αλλά "Μπα, δε νομίζω." κι έτσι την κοπανάμε με καπνούς, στο χρωματιστό σούρουπο. Το μαγικό χέρι της Εύας  κανονίζει στο ραδιόφωνο Enola Gay κι εγώ το ξυπόλυτο γκάζι, ουρλιάζοντας πιο δυνατά απ' τον αέρα που μυρίζει φρέσκο ψωμί και θειάφι.(;)
   Μέχρι να τσουλήσουμε το στροφομάνι του Δομοκού, τα φωτάκια του κάμπου λαμπύριζαν ήδη σε παράλληλες γραμμούλες κάτω από τον ορίζοντα.  Στις ατέλειωτες θεσσαλικές  ευθείες  είμαστε ολομόναχοι, ποιος πάει στην Καρδίτσα τον Ιούλιο; Οι τρελοί. Στάση για γεμιστό πεϊνιρλί που είναι ατραξιόν, σύντομη περιήγηση και ποτάκι Μαργαρίτα, παλιό λημέρι που κλείνει τα 15 του χρόνου and it's quite a shock, αφού ήμουν εκεί όταν γεννήθηκε. Άνθρωποι και αγάπες και τα πάντα όλα στο κεφάλι μου. Πριν το πιστέψει κανείς ότι συμβαίνει, φραπεδάρα σε γυάλινο για το δρόμο και κλειδί στη μηχανή που είναι ακόμα ζεστή.
    Παρακάτω, τα Μετέωρα στο σκοτάδι μοιάζουν με δορυφόροι. Το φεγγάρι σα φέτα καρπούζι χωρίς φλούδα πάνω από το δάσος, τα  αλεπουδάκια να ξεψυχάνε στην άσφαλτο από κάποιο χωριάτικο προφυλακτήρα και η καύτρα στο στόμα μου να κοκκινίζει όλο το δρόμο. Η ραχοκοκκαλιά μου σε κάθε στροφή ανατριχιάζει. Είμαστε εμείς, οι λιγοστές νταλίκες και το διαφανές σκοτάδι. Τα φώτα της Εγνατίας σου λένε που πρέπει να πας και το ραλάκι αλλάζει απότομα μόλις ανοίγει η μπάρα των διοδίων, σαν να γίνεται ξαφνικά το μπεργκεράδικο κανένα κυριλέ εστιατόριο που το γκαρσόνι τσεκάρει πότε τελείωσες την κοκα κόλα σου για να σου συμπληρώσει. Πολλά φώτα πολλή μοναξιά, πολλή άνεση. Κοινώς, floating in space στις μεγαλύτερες γαλαρίες.
   Μπαίνουμε στο κέντρο στα Γιάννενα και τότε η ταχύτητα πέφτει. Το σπίτι που έμενα έγινε καφετέρια και το έβαψαν ένα περίεργο κεραμιδί. Από το μπαλκόνι της Εύας ο πεζόδρομος μοιάζει με ακουαρέλα και από κάπου ακούγεται ακόμα μουσική στις τρεις και μισή. Κάποια στιγμή βλέπω δυο φιγούρες που κυνηγιούνται και γελάνε και μια δροσιά περνάει από τους ώμους μου. Πίνω την πορτοκαλάδα από το μπουκάλι. Μπαίνω για μπάνιο και το νερό πετάει όλα τα χιλιόμετρα απ' το κορμί μου. Πόσα όνειρα να είδα; Πρέπει να είδα τα δικά μου, της φίλης μου και όλων των πουλιών που χάζεψα στο δρόμο.
   Το πρωί με το ζόρι το πεντάλεπτο και μετά επιστροφή στην ίδια διάθεση. Οικογενειακός καφές σε οικογενειακή επιχείρηση με πάνες, που πρώτη φορά με κάνει να αναρωτηθώ πόσο σκατό παράγουν οι άνθρωποι και γεμίζω θαυμαστικά. Φίλοι γύρω μου κι εγώ μιλάω έντονα για κάποιο θέμα με πολλές βρισιές, αλλά μόνο από άνεση. Φιλιά και αντίο στον ήλιο. Δουλειά για εκείνους, τιμόνι για μένα. Πήρα την άλλη εθνική για αλλαγή και χαιρετούσα όλα τα παράπλευρα χωριουδάκια μέχρι το Μενίδι. Εκεί κατεβαίνω για μια βουτιά, αλλά το σκηνικό "κάθομαι στην καφετέρια και βρέχω τα πόδια μου " και τα καπελωμένα κεφαλάκια που ανακατεύουν μια θάλασσα γεμάτη σαπουνάδες δε με γοητεύουν.
   Από δω ξεκινάει το πραγματικό ραλάκι, με τα φορτηγά, τα κτελ και κάθε είδους χελώνα. Όχι τίποτε άλλο, κόντευα να χάσω τη φόρμα μου με τόσα φανάρια στην Αθήνα. Τόσο καιρό είχα να περάσω το Αντίρριο που μου ήρθε το 13,20 στη γέφυρα σαν καρπαζιά. Τελευταία φορά, αλλά πάντα τα ίδια λέω. Στο 150 σταματάω για τσιγάρο και προσπαθώ να πολεμήσω την αφυδάτωση. Βλέπω τα πράματα να κουνιούνται και περπατάω περίεργα. Πρέπει να συνέλθω απ' το σερί τετράωρο, αλλά δεν μπορώ να περιμένω. Καπνίζω ενάμισι τσιγάρο και φεύγω. Η βενζίνη έχει μείνει στις δυο γραμμές, εγώ με  τρία ευρώ και μέχρι τα Μέγαρα πάω με ρεζέρβα. Τα σενάρια πηγαινοέρχονται στο μυαλό μου, σε ένα απ΄αυτά μάλιστα κοιμόμουνα μέσα στο αυτοκίνητο παρέα με αλανιάρες κότες, αλλά τίποτα απ' αυτά δε συνέβη τελικά. Στο 40 η τύχη μου κλείνει το μάτι. Βγαίνω στην όαση, σηκώνω λεφτά, βάζω ίσα ίσα βενζίνη και παίρνω κι ένα τσηζ από τα Goodys  έτσι για το γαμώτο της αγωνίας.
   Επιστροφή Αθήνα, ντουγρού στα Πετράλωνα για δουλειά και ο τύπος στο συνεργείο στη γωνία να γελάει έτσι όπως πάω σα μεθυσμένη μεσημεριάτικα μ΄αυτό το φόρεμα να περάσω την Πειραιώς απέναντι. Μπαίνω στον κλιματισμό και είναι σήμερα ο καλύτερος κλιματισμός του κόσμου. Δεν μπορώ να περιγράψω τίποτα. Το μόνο που καταφέρνω είναι να πω στους άλλους είναι ότι πήγα μια φίλη μου στα Γιάννενα χτες και γύρισα.
Ακούω τότε την ερώτηση: " Για ποιο λόγο να θες να κάνεις κάτι τέτοιο;"
Δεν απάντησα.
   

Love letters to ΧΑΟΣ.

 Στην τρέχουσα έκθεση του metamatic: taf ,  που τιτλοφορείται "Love letters to χάος",  συμμετέχω με ένα έργο, το οποίο είναι μία επιτοίχια μεταλλική σύνθεση.

 Η κεντρική ιδέα του έργου επικεντρώνεται στη μεταφορική αναπαράσταση της έκφρασης του έρωτα προς τη στιγμή.Οι στιγμές που γνωρίζει κανείς μπορούν να ανήκουν στο παρόν και στο παρελθόν, από τη στιγμή που αποθηκεύονται ως αναμνήσεις, ενώ οι στιγμές του μέλλοντος παραμένουν σημεία στο άγνωστο.Το συγκεκριμένο έργο επικεντρώνεται στη σχέση των δύο πρώτων. Συγκεκριμένα ασχολείται με το πως ο έρωτας για το παρόν, και συνεπώς για την ίδια τη ζωή, εκτός από την προφανή του συνεχή παροδικότητα  έχει επιπλέον τη δύναμη να αφυπνίζει κάθε ίχνος του παρελθόντος από το χάος της μνήμης και εξαγνισμένο πια να το συγκεντρώνει σε ένα ορμητικό σημείο, απελευθερώνοντας την αντίληψη.

Για πιο άμεση επαφή μπορείτε να περάσετε από το χώρο του metamatic: taf , Νορμανού 5 στο Μοναστηράκι, μέχρι τις 23 Ιουνίου 2013.

Λεπτομέρειες για τη εκδήλωση στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://theartfoundation.metamatic.gr/GR/Event/1594/Love_Letters_to_xaos/

και στο fb:

http://www.facebook.com/events/371155242996665/

Απόλυτος.

Στη διασταύρωση πέρασε με φόρα, δεν πα να είχε ένα στοπ μεγαλύτερο κι από τη διασταύρωση.

Άκουσα ότι άκουγε Grace Jones στο τέρμα, αλλά δεν μπορείς ποτέ να πεις στα σίγουρα. ‘Ισως ήταν απλώς δυνατά. Ίσως ήταν Ub 40...

Όπως και να πέρασε, εγώ τα παϊδάκια μου τα έχω ακόμα στη θέση τους και γελάω μόνη μου σα χαζό. Μπορεί και σαν κάποιον που μόλις άκουσε ένα καλούτσικο αστείο.

Κάτω, στα σκαλάκια της πολυκατοικίας, ένας μάλλον περίεργος χαρακτήρας, απ’ αυτούς με τις πολλές γωνίες στα μούτρα και τα χιλιόμετρα δάχτυλα, πλανάρει κάτι σανίδια με ένα μαραφέτι από τα Praktiker. Ή μήπως από τα Alex Pak ;...

Διασχίζω την πλατεία Αργεντινής για πιο γρήγορα, αν και δε βιάζομαι. Στο παγκάκι κάθεται ένα ζευγαράκι,  που ούτε αυτό βιάζεται και σκέφτομαι πως  τα ζευγαράκια κάθονται στα παγκάκια συνήθως όταν είναι να τα φτιάξουν, αλλά και όταν είναι να τα χαλάσουν πάλι εκεί κάθονται.

Για μεσημέρι έφτιαξα χόρτα βραστά, για να καθαρίσει το αίμα και τηγανητά αυγά, για να ξαναβρωμίσει. Τώρα βλέπω τα πάντα κόκκινο-μπλε.

Η  ταινία είχε πολλές πλάκες μέσα, αλλά βασικά ήτανε ένα ερωτικό δράμα, οπότε δεν μπορώ να αποφασίσω άν μου άρεσε ή όχι.

Στον ύπνο μου ονειρεύομαι πως η Αφρική είναι μια μπριζόλα, μα όταν ξυπνάω νομίζω πως ονειρεύτηκα την Κέρκυρα, κι αυτή σα μπριζόλα είναι.

Θα φτιάξω να πιω έναν καφέ σκέτο και θα φάω ένα κρουασάν σοκολάτα.

Σε μερικά πράγματα πρέπει να είναι κανείς απόλυτος. 

The Blow Jaws

 Είναι περίεργο πράμα που μπορεί να φτάσει κανείς άμα βαριέται λιγάκι, έχει μια γουέμπκαμ και τον τρώει ο πισινός του για πλάκες. Αυτό το βιντεάκι το γύρισα δοκιμαστικά πριν πάω για το καθιερωμένο τνιτζεηλίκι στο skull μια Πέμπτη. Ούτε ξέρω τι έπαιζα εκείνο το βράδυ.
 Λέω την Άτζη : Αυτό πρέπει να το δεις, έτσι μόλις τελειώσαμε από 'κει, πήγαμε σπίτι μου και τζαφ! μολύβια κλπ το στήσαμε το σκηνικό 6 το πρωί και από Gun Club σε  Gainsboug  και από Chet Baker σε Nina Simone ξημέρωσε και ο γείτονας που μπαινόβγαινε, σίγουρα δε μπορούσε να φανταστεί γιατί γελάνε έτσι οι δίπλα τα άγρια χαράματα.

Έπρεπε να ανοίξω και να πω Aloha! αλλά δεν έχω ακόμα πάρει πολύ αέρα στη γειτονιά.
 Η μάσκα-Ζέν, δηλαδή από τα θαυμάσια χεράκια της Ζένιας μήνινγκ, έσωσε την κατάσταση, αφού κατεβαίνει στη μύτη, που τα χαλάει όλα αυτή η μύτη και τώρα φαντάζομαι σμόκιν και ταξίντοζ και ταγέρ σε τέτοια βερσιόν, αλλά κι ένα τισέρτ με στάμπα μπροστά δε με χάλαγε και χεράκια και περούκες που είναι βέβαια δύσκολες γιατί τα σαγόνια θα καραφλιάζουν εύκολα άτιμε Νεύτωνα και χόλιγουντ σκηνικά με ποτηράκια κολλημένα στο ταβάνι και μετά ξύπνησα. Σύντομα αυτά θα γίνουν όμως, αναπόφευκτα και τότε τρέμε κόσμε την Τζιν Σόδα επίθεση σε βίντεοζ, γιατί ούτε εγώ δεν ξέρω τι μας περιμένει, αλλά και τι έγινε, ξέρει κανείς;
 Να και ένα πιο μαζεμένο δείγμα που βασικά είναι πιο σκόρπιο, το οποίο δε συνιστώ πάνω από 3 φορές, αν θέλετε να διατηρήσετε κάποια εγκεφαλική ακεραιότητα.

Κατσαβιδάκι αγάπη μου

  Καινούργιο παιχνίδι, καινούργια πράγματα να μάθω, αν και δεν υπάρχουν σοβαρά εργαλεία, αλλά και τι πειράζει; Φαίνεται, δε φαίνεται; Για το βίντεο μιλάω, αλλιώς το machine demolition είναι πάνω από είκοσι χρονών χόμπι μου.

  Μερικά κατσαβίδια, πένσα, σφυρί (οπωσδήποτε), και χαλασμένο μηχάνημα (εδώ ένα pc) είναι η συνταγή καταπολέμησης της βαρεμάρας. Τα χρησιμοποιείτε με όποια σειρά θέλετε, μόνο η ηλεκτροκόλληση πάει στο τέλος, γιατί αν πάει στην αρχή μετά αχρηστεύονται τα υπόλοιπα και αντί για σφυρί χρειάζεται βαριοπούλα, που δεν το συνιστώ, εκτός αν έχετε το μπόνους μπράτσο-Ποπάυ, αλλά και πάλι το πράμα τελειώνει γρήγορα και μένεις με την τενοντίτιδα  κι όλα τα κομματάκια σπασμένα τριγύρω, δε λέει, το 'χω δοκιμάσει.

  Η μπίζνα πάει καλά και η ανακύκλωση θα βρίζει. Κρίμα, δεν έχω το στιγμιότυπο από εκείνο το φωτοτυπικό που ξήλωνα στη μέση της Ε.Μπενάκη, αχ, τι ωραίο που ήτανε, φορώντας το καλό μου το σακάκι, το καφέ με τις ρίγες και τις καουμπότες μου. Έρχεται ένας μπαρμπας και με ρωτάει:

- Είστε της ΔΕΗ;

- What?

 Μετά από ένα-δύο λεπτάκια  να σου κι ένας-δύο Πακιστανοί με το καρότσι, μα που το μυριστήκανε ρε τα λαγωνικά..!.Κάτι έλεγε ο ένας εκεί πέρα, μάλλον " να το πάρω;" ήτανε, όλα κι όλα όμως, εγώ το είδα πρώτη, να μην πάρω το κατιτίς; Έβγαλα κάτι ωραίους δίσκους σιδερένιους, το σώμα με τα καρούλια που έμοιαζε με διαστημόπλοιο σε ταινία Ρίντλεϋ Σκοτ  και κάτι καπάκια πλαστικά, αυτά που πατικώνεις το βιβλίο από πάνω. Ε, φτάνει τόσο, άσε τους ανθρώπους να βγάλουν κανα φράγκο, άσε που εγώ δεν είχα καρότσι, ευτυχώς μου τα καβάτζωσε ο φωτο-τυπάς (χα!) στην αποθήκη και τα πήρα άλλη μέρα. Ξεβίδωσα πάντως, εκεί επί τόπου, πάνω από 30 βίδες και μετά δε μπορούσα να κρατήσω το φλιτζάνι τον καφέ όρθιο, γι αυτό ήπια φραπέ που έχει καλαμάκι.Τακ!

  Άλλο αγαπημένο: παλιές τηλεοράσεις, απ' αυτές με τον ξύλινο σκελετό γύρω γύρω και τα φαντεζί κουμπάκια μπροστά, ότι πρέπει για να βάζεις άχρηστα πράματα μέσα, ώστε να φαίνονται χρήσιμα.

Κάποτε είχα 6-7 τέτοιες, αλλά μετακόμισα.Δάνεισα τις δυο αγαπημένες μου σ'ένα φίλο, αλλά μέχρι να πάω να τις  πάρω, τις σούταρε η μάνα του απ' το παραθύρι.Λογικό.

  Ελπίζω να μην καταλήξει κι αυτό το λάπτοπ σύντομα, αν και κάπου χάνει ρεύμα και μουδιάζουν τα χέρια μου όπως ακουμπάω το πληκτρολόγιο και επίσης, το λέω με βεβαιότητα, η οθόνη μέσα τα σπάει πραγματικά, αλλά μετά κλαψ- σνιφ-λυγμ οπότε υπομονή, άσε που ήδη βρήκα άλλο λάπτοπ για το σήκουελ και βίντεοκασετομαραφέτι, γιατί βίντεο σκέτο, τι είναι βίντεο σκέτο πια;

  Του μπη κοντίνιουντ.