Λονγκ τάημ νο ση! Συστηματικά σε αφασία (χα) και με αφθαίρετα κοπανημένο το ήτα. Μα δεν είναι πιο όμορφη η πρόταση έτσι?
Λοιπόν, επειδή μου σημείωσα απουσίες, είπα αντί να πετάξω μια σφήνα για να αναπληρώσω το κενό, να αναπληρώσω καλύτερα όόόόόόλα τα κενά που έχω αφήσει κατά καιρούς με ένα γιγαπόστ.
Γι' αυτό, φωτογράφισα τα χιτάκια από το πιο λούζερ μπλοκάκι μου (για τέτοιο το είχα παλιότερα και του μεινε ρετσινιά). Μ΄αυτό την είχα πατήσει.Είχε μια φανταστική ταπετσαρία για εξώφυλλο, αυτήν εδώ:
Λοιπόν, επειδή μου σημείωσα απουσίες, είπα αντί να πετάξω μια σφήνα για να αναπληρώσω το κενό, να αναπληρώσω καλύτερα όόόόόόλα τα κενά που έχω αφήσει κατά καιρούς με ένα γιγαπόστ.
Γι' αυτό, φωτογράφισα τα χιτάκια από το πιο λούζερ μπλοκάκι μου (για τέτοιο το είχα παλιότερα και του μεινε ρετσινιά). Μ΄αυτό την είχα πατήσει.Είχε μια φανταστική ταπετσαρία για εξώφυλλο, αυτήν εδώ:
ήταν και χοντρούτσικο και τρελάθηκα, δεν το πήρα, το άρπαξα. Μόλις όμως είδα τα χαρτιά μέσα που ήταν σαν από πεπιεσμένο κωλόχαρτο και μόλις ακουμπούσες μελάνι πάνω σου έβγαινε δέκα σελίδες παρακάτω, σκέφτηκα μα καλά τι κόλπα είναι αυτά? Δεν το περίμενα από γερμανική κατασκευή. Ντροπή. τς τς τς.
Τελικά το συνήθισα και να ορίστε μερικά από τα περιεχόμενα:
Του ιδίου φυράματος έχετε ξαναδεί παλιότερα, ίσως και το ίδιο να το ΄χω ξαναβάλει, αλλά ένα κεφάλι χειμώνα-καλοκαίρι, διαστολή-συστολή χάνονται πράματα στο δρόμο.
Το μουτζούρωμα εδώ αντιγράφει τα τρίτου βαθμού εγκαύματα, αλλά η μέθοδος δεν έχει τελειοποιηθεί και μάλλον θα μείνει εκεί που είναι γιατί τα σχέδια αυτά είναι ανασφάλιστα.
Το έργο αυτό λέγεται: " Η παθούσα μυτόγκα".Ετοιμάζω, με αφορμή αυτό τον προβληματισμό για τα πράματα που μπορούν να σου πέσουν στη μύτη ειδικά αν πετάνε κουρούνες από πάνω, ένα ειδικό προστατευτικό εξάρτημα για να έχει κανείς τη μύτη του ήσυχη στο καθημερινό σουλάτσο.
Εδώ φαίνεται αυτό που έλεγα πιο πριν για τα μελάνια. Δεξιά είναι το πως βγήκε το χαρτί από την πίσω μεριά, πράμα που δε στέκει, αλλά άντε πες μου εσύ τώρα. Μου τη σπάει ακόμα περισσότερο γιατί παίζει το πίσω να είναι καλύτερο.#@*$#!
Λίγη καραβίσια βαρεμάρα ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Δε θυμάμαι αν κάτι από όλα αυτά είχε σχέση με το ταξίδι που είχα πάει στο Ρέθυμνο. Ο τύπος που πέφτει στον κουβά ίσως, αφού οι ρακές είναι λίγάκι ψυχεδελικές.
Εδώ, η φωτογραφική κλάταρε κι άρχισε τις μυωπίες, αν και νομίζω ήθελε λίγη θολούρα ακόμα. Ή το κάνεις ή δεν το κάνεις.
Αυτός δεν το κάνει.
Ενώ αυτή, άστο καλύτερα...Οκεη, φτάνει μ΄αυτό. Μου αρέσει που της έφτιαξα τάχα μου κι ατμόσφαιρα με τα σκίαστρα απ΄τη μια μεριά. Σα μεσημεράκι καλικαιρινό...Σνιφ.. Δεν είμαι καλά,τρύπησε η θερμοφόρα.
Το ερωτηματικό ισχύει. Επειδή όμως έχει πολλή φιλοσοφία το πράγμα το αφήνω για άλλη ώρα που δε θα ΄ναι Χριστούγεννα.
Κάπως έτσι είναι κανείς όταν κατεβαίνει από το 049.
Άμα ξέρει κανείς που πουλάνε τέτοια καπελάκια που να μην έχουν όμως ένα μάτσο πλαστικές τρίχες απάνω να μου πει παρακαλώ.
Τοπίο. Θα μπορούσε να είναι έρημος, αλλά μας τα χαλάει το δέντρο που δεν είναι κάκτος, κατά τα άλλα κανένα πρόβλημα.
Ο Ντέιβιντ Λιντς στο μαξιλάρι μου που μόλις έχυσα τον καφέ πάνω.
Δυο-τρία σκιτσάκια που τσίμπησα από κάτι φωτογραφίες σε περιοδικά.Το μεσαίο δεν είναι από διαφήμιση, είναι κανονικός άνθρωπος (ζντόινγκ) και το τελευταίο φυσικά το έβαλα για το ηχητικό ΖΑΠ
που πιστεύω δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο, εκτός αν συμπλήρωνα έναν λιωμένο βάτραχο κάτω από την πατούσα οπότε θα γινότανε ΒΙ ΊΠΑ ή ένα μπαλόνι με λίγο νερό οπότε θα ήτανε ΣΤΡΟΤ.
Αυτά τα ολίγα από σχεδιάκια.
Κλείνοντας, τα δύο καινούργια μου table walkers, για τα οποία είμαι περήφανη. Αν και τα μεγέθη δεν ταιριάζουνε αυτό δε θα είναι πια πρόβλημα αν, όπως είπε ο Ηλίας, βάλω τις πατάτες πιο μακριά.
Ευχές για ένα γερό στομάχι σε όλους, προσοχή με το αυτοκίνητο κλπ κλπ και τα λέμε συντόμως.
Τσηαρζ!
Ευνο-
