..εντ τέηκ ιτ ήζι, γιατί ακόμα πολλοί φτερνίζονται από τα συνάχια και όχι από αλλεργία, που θα σήμαινε ότι ο χειμώνας πήγε περίπατο και μας άδειασε τη γωνιά για φέτος, φαίνεται όμως ότι θρονιάστηκε για τα καλά, ήθελα να 'ξερα τι του άρεσε τόσο πολύ, κι έτσι δεν μου κάνει καμία εκτύπωση που θέλω να κοιμάμαι ακόμα και καθιστή άμα γίνεται, εδώ γίνεται και όρθια στο μετρό, ας είχα μόνο αυτή τη γιαπωνέζικη πατέντα με το κράνος που βεντουζάρει στον τοίχο για να μη σωριάζεσαι και έναν τρόπο να ακούω την επόμενη στάση, γιατί οκεη άμα κοιμάσαι δε βαριέσαι ποτέ, τι το πήρες όμως το μετρό, κάποτε πρέπει να φτάσεις και στο κρεβάτι σου, διαφορετικά τα κράτσα κρούτσα στον αυχένα προκαλούν εκνευρισμό και χρειάζεται μετά, ένα χέρι ξύλο το κορμί ή ένα χέρι μασάζ, έμπειρο για να ξεμπλοκάρουν τα κέντρα λένε, ωστόσο, κανείς δε λέει τίποτα για την περιφέρεια πχ ακροδάχτυλα που θεωρείται άγονη γραμμή και επόμενο είναι να τραβάει ταλαιπωρία κι αυτή, μόνο αν μακελέψεις καμια ακρούλα κόβοντας τη φρατζόλα το μεσημέρι το παίρνεις χαμπάρι ότι είσαι εντελώς εκτεθειμένος και τρέχεις για χανταπλάστ ή άμα σου 'χουνε τελειώσει βολεύεσαι με γάζα και κολλητική ταινία που είναι κοντά στο χρώμα του δέρματος περισσότερο απ' τη μονωτική, μα όταν το κοιτάς κάνει μπαμ από χιλιόμετρα ότι δεν είχες χαντζαπλάστ και το μπάνταρες σαν ερασιτέχνης κι εκεί είναι που πρέπει να πεις δε δίνω δεκάρα, μια γρατσουνιά είναι, δε μου φυγε κι από τη ρίζα, αν και πρέπει να το κοιτάζεις και να τα λες όλα αυτά, διαφορετικά δεν αισθάνεσαι σωστά τα πράγματα, επειδή απ' τον καραψόφο έχουν κοκαλιάσει και τα δυο σου τα χέρια, εντάξει, υπερβολή το καραψόφος, όπως και το ψόφος από μόνο του άλλωστε, άκου "ψόφος", σιγά τον ψόφο, πήγαινε και καμιά βόλτα από τα σιβηρικά γήπεδα να παίξεις μπάλα και να γυρίσεις με τριπλό άξελ, τόλουπ και κωλοτούμπα και να πάρεις άριστα και μετά τα λέμε, μέχρι τότε όμως εδώ θα ξαπλάρουμε στην παραλία με τη μασχάλη ανοιχτή και κανείς δε θα μιλάει για το πόσες φορές φύσηξε τη μύτη του σήμερα, θα μιλάει όμως για το πόσα μπλουζάκια άλλαξε, επειδή στάζανε ιδρώτα, πράγμα για μένα λιγότερο αηδία από τη μύξα, αλλά το ίδιο βαρετό, που είναι αναπόφευκτο και συμβαίνει, για κάποιο λόγο με μαθηματική ακρίβεια κάθε φορά που λαμπαδιάζει το σύμπαν, σιγά που λαμπαδιάζει, μέχρι να φταρνιστεί ο πρώτος κουβαλητής γρίπης και δώσει το σύνθημα ότι γυρίσαμε στα ίδια, φαινόμενο σχεδόν παραδοσιακό, που με κάνει να σκέφτομαι ότι θέλω να το σπάσω με μια άσχετη ανανεωτική ενέργεια και αυτό θα κάνω μόλις, θα βάψω αυτόν εδώ τον τοίχο, μη χαλαρώσω και τελείως, αφού ο μήνας είναι λάθος για να τον βγάλω με τα πόδια πάνω στο τραπέζι, μα τώρα που ο ήλιος έχει πέσει δεν είναι για βάψιμο,δηλαδή και οι πέτρες το ξέρουν ότι αύριο το πρωί θα μουτζώνω και με τα δύο χέρια έτσι και το προσπαθήσω, επομένως δεν έχω πολλές επιλογές, ρηλάξ- ντοντ ντου ιτ, ντου σάμθινγκ έλς, θα την αράξω στην κόκκινη βελέτζα μου σα Βλάχος στο μαντρί, για να διαβάσω κάτι που να ταιριάζει, όπως πχ τα επιχειρήματα με τα οποία ο Μπρανκούζι κέρδισε το δικαστήριο ενάντια των ΗΠΑ, 1927-28, μέχρι να ακουστεί κάπου βαθιά το "μπλιπ" της πλήρως φορτισμένης μπαταρίας μου και σηκωθώ για έξω.
