Δειγματολόγιο

 Τι έχει τραβήξει κι αυτή η μοκέτα..
Έχω αρχίσει να πιστεύω πως είμαι εργαλείο εξιλέωσης για τις μοκέτες με κακό κάρμα. Είναι παλιά ιστορία αυτή.
Στην Καρδίτσα είχα αποφασίσει σχετικά νωρίς ότι δε θα την πάρω μαζί μου εκείνη την μπλε,οπότε την έκανα εμπριμέ μέχρι να φύγω.Ήθελα να δω, ωστόσο, τη φάτσα του επόμενου που θα έμπαινε να αναρωτιέται τι έγινε εδω μέσα..
Ετούτη εδώ, η σαπιομηλέ, δεν έχει φτάσει το μεγαλείο της άλλης, όμως την έχει ξεπεράσει σε εμπειρίες,δεδομένου του ότι δεν τρώει μόνο μπογιές, αλλά και πριονίδια και κόλλες, ελαχιστοποιώντας το ενδεχόμενο αβιταμίνωσης, πολύ σημαντικό για μια μοκέτα 20 χρονών.
Εν μέσω σκληροπυρηνικών εργασιών είπα να αποτυπώσω την όλη χαβούζα, μετά όμως σκέφτηκα ότι καλύτερα να θυμόμαστε τις ευχάριστες στιγμές, επομένως ορίστε.
Το πουλί δεν είναι τελειωμένο, θα το δείτε μαζί με την υπόλοιπη σύνθεση μόλις στηθεί (όχι το πουλί, η σύνθεση). Η παραπάνω είναι πιο παλιά, από μια βραδιά Jameson με την Εύα που κατέληξε σε φωτογραφική καταιγίδα (ντόινγκ).
Προς το παρόν, τα 'χω μπερδέψει όλα εδώ μέσα, χαρτιά,υφάσματα, σίδερα, γύψους, να δούμε τι θα βγει..
Κοινώς, έχει πέσει κούραση και όχι τίποτε άλλο, δεν μπορώ να ξαπλώσω και στη μοκέτα, έτσι όπως την έχω κάνει, θα με πιάσει σίγουρα φαγούρα, εάν δε μου χωθεί κανένα σύρμα πουθενα...