Kαι γέλαγα μόνη μου..

    Χτες βρέθηκα σε μια από αυτές τις απροσδόκητες στιγμές προσωπικής ευτυχίας,που δεν μπορείς να μοιραστείς με κανέναν αφενός και αφετέρου κινδυνεύεις να σε περάσουν για χαζεμένο.
    Είχα όλο το μεσημέρι προετοιμαστεί ψυχολογικά να πάω στην Αθηνάς και να αγοράσω ένα μηχανηματάκι σα μικρό μπλακεντεράκι που παίρνει ένα σωρό εξαρτηματάκια για να γυαλίζεις μικροεπιφάνειες,να σκαλίζεις ξύλα κλπ. Δηλαδή αυτό εδώ:

    Μόλις έφτασα εκεί μου λέει ο καλός ο κύριος ότι μόλις του τελείωσαν.Το ίδιο μου είπε και ο διπλανός  σα να είχανε συνεννοηθεί και ο πιο δίπλα ήταν με τα ρολά κάτω για αλλαγή.

Τελευταία,όποτε απφασίζω να πάω να ψωνίσω κάτι στραβώνει και νευριάζω,αλλά αυτή τη φορά μου βγήκε σε καλό.Μου τηλεφωνεί η Λήδα και μου λέει:

-Ευάκο,μην ξεχάσεις να πας την Πέμπτη από τα Λιντλ,φέρνουν ηλεκτροκόλληση.

    Πού έχει Λιντλ τώρα,τρέχα γύρευε,λέω.Να ναι καλά ο μπροστινός μου με το αμάξι που έστριβε τόσο αργά,γιατί δεν θα το ΄χα προσέξει.Κι εκεί που όλοι αγόραζαν βρακιά και σουτιέν για τη γυναίκα τους του τύπου:" Ναι,αγάπη μου, 85 Cή Β μου είπες ότι φοράς?"( το αγάπη μου το΄βαλα εγώ) να ΄μαι κι εγώ μια ώρα σε δίλλημα (κλασικά) μπροστά από την ηλεκτροκόλληση και τον τροχό να ζυγίζω τα χαρακτηριστικά."Μα που ειναι αυτό το ανταλλακτικό?αφού το γράφει απ' έξω" και " Εη!Αυτό δεν έχει ταινία γύρω γύρω"..

    Καταλήγω στην ηλεκτροκόλληση, σηκώνω το κουτί σαν αρσιβαρίστας, με τη φλέβα στο κούτελο να πετάει, και τραβάω για το ταμείο. Όμως,σκέφτομαι:" Ήρθα μέχρι τα Λίντλ και δε θα πάρω ούτε ένα πατατάκι να φάω?"Κάνω μια στάση,φορτώνω ένα κουτί Pringles με γεύση sour creme & onion που δεν είχα ξαναφάει κι έχουν γεύση ίδια με τα "τι και τι"τελικά,αλήθεια τα θυμάται κανείς αυτά? μετά τη λύση του διλλήματος αν θα πάρω αυτά ή τα καυτερά βέβαια, και συνεχίζω.

    Και τα πατατάκια τσουλάγανε και τα ΄φερνα από δω κι απο κει και ήταν ξαφνικά όλα τόσο αστεία, γιατί δεν πίστευα ότι θα μάθαινα ποτέ πόσο δύσκολο είναι να ισορροπήσεις τα πρίνγκλς πάνω σε μια καινούργια ηλεκτροκόλληση και ,εντάξει,πες ότι δεν είναι δύσκολο,σιγά μια κούτα είναι κι ένας σωλήνας, σίγουρα είναι άκυρος ο συνδυασμός και την ώρα που με κοίταξε η ταμίας έσκασα στα γέλια προς μεγάλη, απ ότι φάνηκε, έκπληξή της και αυτό με έκανε να μην μπορώ να κρατηθώ ακόμη και αν είχα μία ελπίδα  αυτή χάθηκε εκείνο το κλάσμα του δευτερολέπτου.

    Ήμουν ευτυχισμένη και είχα την πρώτη μου ηλεκτροκόλληση και γι αυτό το λόγο το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν ηλίθιες ερωτήσεις του στυλ: "Ξέρετε,έχει εγγύηση?" για να μου απαντήσει:"Τρία χρόνια ορίστε" και έδειξε κάτι πελώρια κίτρινα γράμματα πάνω στο κουτί τα οποία δεν είχε πάρει το μάτι μου κι ας το κοιτούσα για μια αιωνιότητα δυο λεπτά νωρίτερα.

    Ευχαριστούμε και αντίο και πήγα να βγω από την έξοδο κινδύνου από βιασύνη,αλλα δεν έβγαινε από κει και σκέφτηκα " φαντάσου να υπήρχε και κίνδυνος" και χασκογέλασα,όχι δυνατά μην πέσει το κουτί και μου λιώσει τα δάχτυλα κι επειδή είχε και κάτι αστυνομικούς απ΄έξω με καπουτσίνο να τα λένε,μάλλον πολλούς 5-6 για Λίντλ,πήρα πίσω το αστείο μπας και δεν ήταν και τόσο αστείο εν τέλει και κοίταξα διακριτικά με το βιονικό αυτί να καταλάβω τι έτρεχε και κατάλαβα πως δεν έτρεχε απολύτως τίποτα και έκλεισα το πορτ μπαγκάζ.

   Στο σπίτι άνοιξα  με χριστιανική σχεδόν ευλάβεια την κούτα και να τι είδα:

    Και ξαφνικά τα ρουθούνια μου συνέλαβαν μια μυρωδιά αποσμητικού αυτοκινήτου και για λίγο μπερδεύτηκα πριν πλησιάσω  στα καλώδια και διαπιστώσω ότι ερχόταν από αυτά.Αυτά τα φελιζόλ έτριζαν σα να τα έσφαζες καθώς προσπαθούσα να απεγκλωβίσω το μέσα γι αυτό το 'κανα γρήγορα.Και ιδού!

   Τότε ήταν που διαπίστωσα ότι δεν έχω πολλά σιδεράκια να κολλήσω αφού χρειάζομαι κι εναν τροχό για να τα τα κόψω όπως θέλω,αλλά τροχό έχει και στη σχολή μωρέ,όπως και ηλεκτροκόλληση άλλωστε,πάντα όμως θα είναι της σχολής και δε θα μπορώ να γεμίσω το σπίτι μου καπνό,χημικά και  κομματάκια από σίδερο που θα περισσέψουν, εκτός αν έχω τα δικά μου.Κάπως έτσι ονειρεύομαι και χαίρομαι στη σκέψη να κανω βουτιά στα πριονίδια κι όλα αυτά (όχι στο μπετόν) περισσότερο από το μέσο όρο φαντάζομαι και είναι ανακουφιστικό και παρήγορο που μπορείς να χρησιμοποιείς τέτοια κόλπα για να φτιάχνεις πραγματάκια πέραν της οικοδομής.

    Είμαι πολύ ευχαριστημένη με αυτή την πλευρά του καταναλωτικού μου εαυτού ε,δεν υπάρχει και άλλη,και αφιερώνω το πόστ σ' αυτούς που μέσα σε κάθε εργαλείο βλέπουν την ομορφιά αυτού που λέμε δημιουργικότητα.  :)

Cheers!