Παλιά,αλλά όχι και τόσο παλιά

 Κάποτε,υπήρχαν υπέροχα πράγματα στην αγορά,όπως αυτό το αδιάβροχο μαλλί που πλέκεται και γρήγορα.Υπήρχε και κόσμος που ήξερε ακόμα τι θα πει βελόνα νούμερο 3,5 και 4 χωρίς απαραίτητα να δουλεύει σε νοσοκομείο.Η ιδέα του "μια δοκιμή με ποτιστήρι θα τους πείσει" στην οποία επένδυσε ο άνωθεν επιχειρηματίας, αγνοώ εάν τελικά απέδωσε τα προσδοκώμενα,πάντως στοιχηματίζω ότι κατάφερε να γοητεύσει τα πλήθη με την τόσο εύηχη μετάφραση αυτής της μάρκας. Τρόκενβόλλε ! (ή βολλέ?),όλε-όλε! Μμμ..γερμανοϊσπανικός συνδυασμός,σπάνιο δείγμα.Φανερό ότι διακατέχεται από το άβαντ γκαρντ κλίμα της εποχής περα ως πέρα.

  Ιστορία γραμμένη με την καλύτερης ποιότητας πίσσα.Δυστυχώς,τώρα χαμένη βαθιά σε συλλεκτικά πνευμόνια.Κλαψ.Ήσαν υπέροχα,όντως,όπως ήσαν εξάλλου και οι περισπωμένες και οι δασείες και αυτά τα υπέροχα γυάλινα τασάκια που η γιαγιά μου,συγνώμη που το λέω,αλλά δεν τα άφηνε ποτέ να γίνουνε σαν αυτο εδώ.Οι γόπες σε τούτο είναι τόσο στριμωγμένες όσο τα σπαράγγια κονσέρβα.Ε,και δεν κάνεις τώρα μόνος σου τέτοιο καπνοκαφριλίκι σερί χωρίς να τεζάρεις μπλε  μετα στο ντιβανάκι δίπλα γουρλώνοντας το μάτι για αέρα,εκτός αν ο άνθρωπος ήθελε να πει πως είναι  κάτι σα να τρως ένα ταψί παστίτσιο επειδή ήταν πολύ νόστιμο και μετά λες: Ααααααααχ! Αυτά είναι!Αμολάς κι ένα ρέψιμο και είσαι ο πιο ευτυχισμένος. Φίλτρο-ξεφίλτρο,αγόρι μου σήμερα θα ήσαν ασύμφορος με τέτοια κατανάλωση,εκτός αν καπνίζεις μόνο ένα πακέτο κάθε βράδυ πρίν κοιμηθείς για να βλέπεις όνειρα-υπερπαραγωγές.

  -Κούλα μου,χτες δε θυμάμαι πως έφτασα σπίτι,άσε που ξύπνησα με σκισμένο σιφόν. Καλά αυτός ο ψηλός που έφαγε όλες τις πίτσες ποιός ήτανε;Το πικάπ δουλεύει μετά από τόσα σφηνάκια που ρίξατε πάνω;Ευτυχως που είχα πάει αλλού πριν γιατί όταν μπήκα ήσασταν όλοι ψόφιοι στους καναπέδες.Να ναι καλά το φιλαράκι σου με το τσουλούφι που έφερε και μερικούς στρέητ να γελάσουμε.Άμα ξενερώσεις, πάρε τηλέφωνο.Τσιάου!

                                                          Σωστό ή Λάθος;

  Τι ευτυχία!Ευτυχία που δεν κρύβεται με τίποτα.Μάλιστα,να ένας τίτλος: "Το λιβάδι με τα χαμομήλια της αγάπης". Ωραία τα περνάμε εδώ εις τα εξοχάς και άλλα τέτοια διάφορα που με κάνουν να μην απορώ καθόλου με το γιατί τσακίστηκαν όλοι απ' τα χωριά να πανα μείνουν, άμα είναι δυνατόν, πάνω ακριβώς στην πλατεία της Ομόνοιας. Κοίτα-κοίτα τι χαρακτηριστκή άνεση για μαχητή με το χέρι στην τσέπα!Να σε δω τώρα που θα τα κάνεις αυτά,που θα στο βγάλουν τρίχα-τρίχα το τροκενβολλέ απ το πουλόβερ!Κι εσύ από την άλλη μαντάμ,ποιον πας να κοροϊδέψεις ότι το τσαντικό είχε μέσα μόνο ένα ψωροδίευρο;Πέσε το παραδάκι σβέλτα, πριν βγάλει ο δικός σου και το άλλο χέρι από το σλήπ μόουντ και σου φύγει και η κορδέλα.

  Μετά από τα τόσο όμορφα διδάγματα που είχαμε ξεφ(τ)υλλίζοντας αυτό το ξεχασμένο περιοδικό του 50 για τη νοικοκυρά, δεν είναι να προβληματίζεται κανείς για το....

 
                            Εγώ πάντως δεν προβληματίζομαι.

                 ----------------------------------------------------

   υ.γ: Αυτά τα διαφημισάκια μπορεί να τα ΄χω ανεβάσει ασχολίαστα παλιότερα,δεν είμαι σίγουρη,με αφορμή κάτι ποπ αφισάκια που είχα φτιάξει το 08.Ιτς οκεη όμως,γιατί όλα μαζεμένα τώρα που τα βλέπω,κατά κάποιο τρόπο κάνουν πιο εμφανείς τις διαφορές μας με τα 50΄ς και  με κάνουν να σκέφτομαι ,α, ετσι εξηγείται το ένα και το άλλο,που δεν εξηγούνται δηλαδή τελικά,γιατί όλη αυτή η ροή είναι εντελώς παρανοϊκή στη συνέχεια της που δεν ξεμπλέκεται.Ουάω,τι ωραία που τα λέω,θα γράψω ένα δοκίμιο μια μέρα για όλα αυτά που δε θα καταλαβαίνω ούτε 'γω τι λέω και τότε θα σας τα εξηγήσω καλύτερα.